|
عکسهایی از دیاربکر، بزرگترین شهر کردنشین ترکیه | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
نسل جوان کردهای ترکیه اکنون به مسائل به گونه ای دیگر می نگرد
در ایستگاه راه آهن دیاربکر، پیرو جوان و مرد و زن تلاش می کنند با هل دادن یکدیگر زودتر به سر صف برسند و هر چه سربازها به آنها اخطار می کنند که نظم را رعایت کنند گوششان بدهکار نیست
در ایستگاه راه آهن انبوهی از مردم با بقچه ها و چمدانهایشان در انتظار سوار شدن به قطارند تا برای فندق چینی به سواحل دریای سیاه بروند
خیل مهاجرانی که از روستاهای اطراف بناچار به شهرهایی مانند دیاربکر کوچ کرده اند بیکاری را در این نواحی افزایش داده است
انگار این شهر جایی در رؤیای اروپایی شدن ترکیه نداشته و سالیان سال است که به دست فراموشی سپرده شده
در بخش به ظاهر مدرن شهر بندرت می توان اثری از لباسهای محلی کردی را دید، گویی آن البسه مختص ورای حصار است و تداعی گر فقری که در این سو همه سعی در فراموش کردنش دارند
با اینکه مدتی است باز گشت به روستاها آغاز شده بسیاری از جوانان کرد روستایی دیگر تمایلی به ماندن در دهات ندارند
با اینکه کردهای ترکیه تعداد خود را جمعیتی بیش از سی میلیون نفر عنوان می کنند، تا همین چند سال پیش نه ترانه هایشان از تلویزیونهای این کشور پخش می شد و نه اجازه انتشار نشریه و کتاب به زبان کردی داشتند
حصار دیاربکر که هزار و ششصد سال پیش به دست رومیان بنا شده، همچون مرزی بافته شده از سنگهای کبود، این شهر را به دو نیم قسمت کرده است، یک سو اسیر فقری آشکار و سوی دیگر در تقلای سر پوش گذاردن بر "نداری" پنهان |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||