راه‌های مبارزه با عواقب گرمایش در کالیفرنیا: ایجاد مناطق طبیعی

مطالعات نشان می دهد که با گرم تر شدن آب و هوای زمین کالیفرنیا باید در انتظار نوسان های شدید میان دوره های خشک و تر باشد. این ایالت امسال داغ ترین ژوئیه در تاریخ هواشناسی اش را ثبت کرد. همزمان یک آتش سوزی طبیعی، موسوم به مندسینو، در شمال ایالت به بزرگترین حریق در تاریخ ایالت بدل شد.

اینها عوارضی است که دانشمندان سال هاست درباره اش هشدار می دهند: اینکه این ایالت علاوه بر آتش سوزی های وسیع، بیش از پیش با سیل های بزرگ و ویرانگر روبرو خواهد شد.

اما از چند دهه پیش پروژه هایی برای حفظ محیط زیست و حیات وحش در کالیفرنیا جریان داشته که زمان فایده آنها را برای مقابله با فاجعه های طبیعی ثابت کرده است.

یکی از این پروژه ها هم اکنون در زمینی در محل تلاقی دو رود سن واکین و تولومنی در چند کیلومتری شهر مودستو در مرکز این ایالت در جریان است.

گروه ریور پارتنرز یا شرکای رود این منطقه موسوم به "دوس ریوس" را برای بازگرداندن به حالت طبیعی آنطور که تا پیش از عصر کشاورزی بود آماده می کند. محیطی برای پناه گرفتن گونه هایی که برای چند دهه ناپدید شده بودند.

جولی رنتنر از مدیران علوم و توسعه در گروه شرکای رود می گوید:‌ "گروه ما یک سازمان غیرانتفاعی است که ۲۰ سال قبل از طرف دو کشاورز ساکن حاشیه رود بنیان گذشته شد. آنها فهمیدند که می شود با کمک فنون کشاورزی زیستگاه های حیات وحش را به شکلی موثر آن هم در ابعاد بزرگ بازسازی کرد."

این گروه اکنون پروژه هایی مشابه در کنار ۱۴ رود در اطراف کالیفرنیا دارد. به خصوص در نقاطی که در برابر سیل آسیب پذیرند.

خانم رنتنر می گوید‌ تقریبا هر شش سال یک بار نواحی اطراف رود سن واکین زیر آب می رود؛ سیل هایی که کشاورزی را در اینجا سخت و پرهزینه می کند.

پروفسور سروش سروشیان متخصص سیستم های زمین در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در ایرواین که در تحقیقات بین المللی تاثیر درباره تغییرات آب و هوایی نقش داشته می گوید که رویدادهای شدید آب و هوایی مثل توفان های استوایی درحال وخیم تر شدن است:

او از جمله در مورد توفان های استوایی می گوید: "این توفان ها درحال شدیدتر شدن هستند و مقدار بارندگی آنها بسیار زیاد است که باعث خسارات بیشتر مادی می شود و این چالشی برای کسانی است که مسئول ساختن زیرساخت ها هستند از جمله برای جلوگیری از سیلاب."

پروفسور سروشیان به سدی اشاره می کند که اخیرا در لائوس صدمه دید. روز 24 ژوئیه در پی تخریب یک سد در حال احداث در جنوب شرقی این کشور ده ها نفر کشته شدند.

بیشتر بخوانید: شکسته شدن سد در لائوس شمار زیادی کشته به جا گذاشت

اینجاست که فعالان می گویند فایده ایجاد سیلاب گیرها در نواحی اطراف رودها آشکار می شود.

جولی رنتر می گوید: "ما متوجه شده ایم که بخش های کوچکی از زمین های حاشیه رودها ارزش خیلی بیشتری برای حیات وحش، جلوگیری از سیل و حتی تغذیه آب های زیرزمینی دارد تا اینکه صرف تولید محصولات کشاورزی شود. در همین نقاط ارزشمند است که ما پروژه هایمان را بنا می کنیم."

پروژه های آنها شامل حفر زمین برای ایجاد تالاب ها یا در برخی نقاط ایجاد تلی از خاک برای فراهم کردن پناهگاه برای پستانداران و سایر حیوانات کوچک در زمان وقوع سیل است.

زمین هایی که این گروه احیا می کند ابتدا از محصولاتی مثل ذرت یا گندم زدوده می شود. بعد همان سیستم های موجود آبیاری یا دفع گیاهان هرزه برای کشت درختان بومی منطقه به کار گرفته می شود.

شرکای رود می گوید درختانی که می کارد در برابر سیل و حتی آتش سوزی مقاوم هستند و در صورت بروز فاجعه به سرعت جای پایشان را پیدا می کنند.

پروژه این گروه در دوس ریوس نزدیک به هشت کیلومتر مربع زمین های کشاورزی را در بر می گیرد که تاکنون حدود ۱۴۰ هزار درخت و درختچه در آن کاشته شده. بخش اصلی این زمین با کمک های مالی سازمان های ایالتی و فدرال در سال ۲۰۱۲ به بهای تقریبا ۲۲ میلیون دلار از یک کشاورز خریداری شده.

در کالیفرنیا به تازگی طرحی با رای مستقیم تصویب شده که از جمله ۳۰۰ میلیون دلار را برای پروژه های ایجاد زمین های سیلاب گیر کنار می گذارد. حوادث سال های اخیر نشان داده که این ایالت شدیدا نیازمند چنین پروژه هایی است.

کارشناسان به حادثه سال پیش در سد اورویل در شمال کالیفرنیا اشاره می کنند که تا مرز فاجعه پیش رفت به طوری که نواحی اطراف از ۲۰۰ هزار سکنه تخلیه شد.

این سد تا چند ماه قبل از حادثه تا حدود زیادی به دلیل چند سال خشکسالی پایین رفته بود اما ناگهان با بارندگی های شدید پر شد و فشار زیادی به تاسیسات آن وارد کرد. همین باعث خسارت دیدن مجراهای تخلیه آب شد.

شرکای رود می گوید که یکی پروژه هایی که در پایین سد ایجاد کرده بود به خوبی آب سرازیر شده از سد ارووویل را جذب کرد.

فایده دیگر ایجاد این سیلاب گیر ها کمک به نفوذ آب به لایه های زیرین خاک است.

جولی رنتنر توضیح می دهد: "ما با ایجاد چاه های تحت نظارت درباره تحقیق درباره این موضوع هستیم که چقدر از آب سیل جذب زمین می شود اما حدس می زنیم مقدار زیادی از آب لایه آبخیز زیرین را تغذیه کند."

پروژه این گروه در دوس ریوس که در نهایت تحویل دولت ایالتی یا فدرال خواهد شد بیش از یک دهه وقت می برد.

اما این پروژه تا این جا هم موفق بوده چون به ظاهر شدن هشت گونه در معرض خطر کمک کرده.