فرانسیس هاریسون خبرنگار بی بی سی در تهران

	رعایت "حجاب اسلامی" برای بانوان ایرانی اجباری است

اين نخستين باری بود که مجبور شدم به دیگران بگویم اين من چيست تا بتوانم از رویدادی گزارش تهیه کنم.

از تظاهرات گروهی از مردم علیه کاریکاتورهای پیامبر اسلام در برابر سفارت نروژ در تهران گزارش تهيه می کردم.

یک زوج سالمند که از آن حوالی می گذشتند ایستادند تا ببینند چه خبراست و متاسفانه معلوم شد که مرا از گزارش های تلويزيونی می شناسند.

به محض شناختن من با صدای بلند گفتند: "تو برای بی بی سی کار می کنی" و به اين ترتيب، هويت من برای همه کسانی که در آن اطراف بودند آشکار شد.

نتیجه کار اين شد که مامور پلیسی که در آن نزدیکی بود با عصبانیت رو به من کند و بگويد که چاپ کاریکاتورها چقدر کار بدی بود، انگار که من به عنوان تنها خارجی حاضر در معرکه مسئول چاپ کاریکاتورها بودم.

اینجا بود که مجبور شدم که دینم را به آنها بگویم و به آنها هم گفتم که شوهرم ایرانی است.

ناگهان فضا تغییر کرد. مردم لبخند زدند. زوج مسن گفتند: "تو همانی هستی که بر خلاف بقیه حقیقت را می گوید."

مامور پلیس هم با آنها موافق بود.

مثل زن

آن شب یکی دیگر از شبهای تظاهرات علیه کاریکاتورها در تهران بود که در آن به پنج سفارتخانه کشورهای اروپایی آسیب وارد شده بود.

ولی وضعيت در آن شب با شب های ديگر متفاوت بود.

	تلويزيون دولتی از گزارش تعداد شرکت کنندگان در مراسم سالگرد انقلاب راضی نبود

خانم عکاسی که در صحنه بود و من او را می شناختم ناگهان فریاد زد و تمرکز خود را بر کارش از دست داد.

معلوم شد که یکی از بسیجیان ریشو باسن آن خانم را نیشگون گرفته بود.

تردیدی نیست که بعضی اوقات ما بانوان از ديد متفاوتی رویدادها را پوشش می دهیم.

همایش جشن بزرگداشت تاسیس بسیج از این قبیل رویدادها بود.

در وقت صبحانه یکی از آقایان مکررا به ما گفت که رفتن به این همایش برای خانمها مناسب نیست و این سفری بسیار سخت خواهد بود.

کاری که ما باید می کردیم این بود که در هوای سرد پشت يک وانت در حال حرکت بنشینیم و يک زنجیره انسانی را تماشا کنیم که می بايست نماد اراده مردم ایران برای دفاع از مرزهای ایران محسوب شود.

سخت ترین کار در اين سفر در رفتن از دست يک مامور بسیجی بود که اصرار داشت که در جريان رژه، خانم ها روی صندلی خود بنشينند و بلند نشوند.

و مسلما باید مطمئن می شدیم که حجاب خود را رعایت کرده ايم تا ماموران بما تذکر ندهند.

آقایی که در مورد حجاب من تذکر داد اسلحه حمل می کرد و من با او بحث نکردم.

ولی نسبت به سال های قبل، مراسم امسال پيشرفتی هم داشت زيرا در سال های قبل خانمها حتی اجازه ورود هم نداشتند.

زنان ممنوع

به نظر می رسد در ایران مقامات تمایل رو به افزايشی برای جدا کردن خبرنگاران زن و مرد از يکديگر دارند.

برای خبرنگارانی مانند من که با فیلمبردار مرد کار می کند این برخورد قطعا مشکل ایجاد خواهد کرد.

در مراسم امسال سالگرد انقلاب ایران خبرنگاران بارها بازرسی شدند و هر بار هم ماموران از من می خواستند تا کنار بایستم و منظر بمانم - حتما به اين منظور که جای خودم را بدانم.

بعد يک نفر می آمدم و مرا به خاطر اينکه در يک نقطه به خصوص ايستاده ام مورد سرزنش قرار می داد.

ماموران زن هم دائما سعی می کردند مرا به جای ديگری بفرستند تا وسايل همراهم را بازرسی کنند.

و وقتيکه سرانجام به جايگاه استقرار خبرنگاران رسيدم که قرار بود از آنجا گزارش خود را تهيه کنم، واقعا حس می کردم که چندين صحنه نبرد را پشت سر گذاشته ام.

داشتم از پله ها بالا می رفتم تا کارم را آغاز کنم که مردی با صورت اصلاح نکرده جلوی مرا گرفت و گفت: زنان حق ورود ندارند.

ديگر صبرم به آخر رسيده بود و بنابراين به آنان گفتم که در اين صورت، بی بی سی مراسم را گزارش نخواهد کرد و من همين حالا به خانه ام باز می گردم.

مرد اصلاح نکرده به سرعت برای مشورت از من دور شد و لحظاتی بعد برگشت تا مژده بدهد که می توانم کارم را ادامه دهم.

اين پيروزی کوچکی بود اما چندان دوام نکرد.

تلویزیون ایران برای یک هفته مرا متهم می کرد که در گزارشم از مراسم برگزاری سالگرد انقلاب، عمدا تعداد شرکت کنندگان را کم گزارش کرده بودم.

سال آینده اگر در ایران باشم فکر می کنم بجای رفتن به اين مراسم واقعا در خانه خواهم ماند.