جو بایدن کیست؟

زمستان ۲۰۱۹، دوره بداقبالی جو بایدن بود. او در گردهم‌آیی ماه فوریه حامیان حزب دموکرات در ایالت آیووا، نتایج ناامیدکننده‌ای به دست آورده بود. به دنبال آن، تعداد حامیانش در انتخابات مقدماتی درون حزبی ایالت نیوهمشایر نیز رو به کاهش بود و کارزار انتخاباتی او برای ریاست جمهوری ۲۰۲۰ در خطر جدی قرار داشت.

آن‌طور که به نظر می‌آمد احتمال شکست جو بایدن زیاد بود.

بعد از نزدیک به نیم‌ قرن حضور در مقام‌های دولتی، گویا این بار آخرین امیدهای بایدن برای ورود به کاخ سفید از دست می‌رفت.

در یکی از همایش‌های انتخاباتی که قبل از انتخابات درون حزبی ایالت نیوهمپشایر برگزار شده بود، جو بایدن که خیلی احساساتی به نظر می‌رسید، از گذشته‌اش گفت. او درباره  پسرش "بو" که حدود پنج سال پیش درگذشته بود صحبت کرد و از کودکی و مشکلات اقتصادی خانواده‌اش تعریف کرد. اما به مخاطبانش گفت:

این سخنرانی با سخنرانی‌های معمول انتخاباتی فرق داشت. شاید به همین دلیل او در انتخابات مقدماتی نیوهمشایر در جایگاه پنجم قرار گرفت. اما این صحبت‌های احساساتی توانست بخشی از درد و رنج‌هایی را که این سیاستمدار کارکشته در زندگی شخصی‌اش تجربه کرده بود آشکار کند.

جو بایدن در مصاحبه‌ای با نشنال ژورنال در سال ۱۹۸۹ گفته بود: "من عمیقا به سرنوشت معتقدم. هیچ‌وقت نتوانسته‌ام برای آینده برنامه‌ریزی کنم. هر بار که زندگی طبق میل من پیش می‌رفت، اتفاقی پیش‌بینی نشده همه‌چیز را برهم می‌زد."

او در زندگی شخصی‌اش با مرگ غیرمنتظره نزدیک‌ترین عزیزانش روبه‌رو شده است. او بارها برای اهداف و آرزوهایش در دنیای سیاست تلاش کرد. اما هر بار زحماتش از بین رفت و مجبور بود همه‌چیز را از نو بسازد. مهارت در سخنوری او که با پشتکار فراوان به دست آمده بود، تحسین مخاطبانش را برمی‌انگیخت و در عین حال لغزش‌های کلامی‌اش نیز به شوخی و تمسخر گرفته می‌شد.

جو بایدن بارها گفته است بزرگ‌ترین درس زندگی در این جمله پدرش بوده است: "ارزش یک انسان نه با تعداد دفعاتی که زمین می‌خورد، بلکه با سرعت برخاستن او از زمین سنجیده می‌شود". بعد از شکست در انتخابات درون حزبی ایالت نیوهمپشایر، کارزار انتخاباتی بایدن با نظم و قدرت بیشتری در ایالت‌های جنوبی ظاهر شد و از آن به بعد بایدن در مسیر موفقیت برای کسب نامزدی حزب دموکرات قرار گرفت.

فراز و فرودهای جو بایدن در کارزار انتخاباتی، مثال بسیار خوبی از نحوه مواجه او با مشکلات است. مشکلاتی که گاهی به دلایلی خارج از کنترل او پیش می‌آیند و گاهی از اشتباه و محاسبات نادرست خودش ناشی می‌شوند. اما دلیل مشکلاتش هرچه که باشد، او با اراده به‌ پیش می‌رود.

باب کری، سناتور سابق نبراسکا که در دهه ۹۰ میلادی با جو بایدن در کنگره هم دوره بود می‌گوید: "هرکسی در مواجه با مشکلات حق انتخاب دارد. جو بایدن مردی با ایمان است. او هیچ ‌وقت تسلیم نشد و با آنکه مجبور نبود تصمیم گرفت هر طور شده به کارش ادامه دهد."

آقای بایدن قطعاً جان سخت است. پنج روز حیاتی در زندگی‌ او گواه این ویژگی است. پنج روزی که تاثیر آن بعد از گذشت دهه‌ها هنوز در زندگی او دیده می‌شد.

در ۲۳ سپتامبر ۱۹۸۷ جو بایدن در برابر خبرنگاران اعلام کرد از ادامه فعالیت‌های انتخاباتی برای ریاست جمهوری کناره می‌گیرد. او تازه سه ماه بود که وارد رقابت‌ها شده بود.

او در این جمع گفت: "من واقعاً از خودم و شرایطی که ایجاد شده عصبانی‌ام. از اینکه خودم را در موقعیتی قرار دادم که در نتیجه آن باید انتخابات را ترک کنم واقعاً خشمگینم. اما از فضای سیاسی حاکم بر رقابت‌های ریاست جمهوری هم به ‌شدت کلافه‌ام. چون مردم در آن فرصت پیدا نمی‌کنند جو بایدن واقعی را بشناسند و فقط با یک نقل‌قول اشتباه شناخته می‌شوم."

این اولین تلاش جو بایدن برای رسیدن به کاخ سفید بود که به دلیل اتهامات سرقت متن سخنرانی و عدم صداقت متوقف شد. قرار گرفتن در چنین موقعیتی برای جو بایدن که سعی می‌کرد تصویر فردی صادق را که همیشه می‌توان روی حرفش حساب کرد ارائه کند، سخت بود.

اولین خرابکاری در انتهای مناظره‌ای در آیووا رخ داد. صحبت پایانی جو بایدن تقریباً کلمه به کلمه از سخنرانی نیل کیناک رهبر وقت حزب کارگر بریتانیا درباره کودکی‌اش در خانواده‌ای از طبقه کارگر کپی‌برداری شده بود. او در موارد دیگر هم از این جملات با ذکر منبع استفاده کرده بود. اما در این مورد خاص این کار را نکرد. یکی از اعضا حزب جمهوری‌خواه متوجه این مسئله شد و آن‌ را تبدیل به سوژه‌ای داغ بر ضد جو بایدن کرد.

هم‌زمان موردی از سرقت متنی در یکی از مقاله‌هایی که جو بایدن در دوران تحصیل ارائه کرده بود هم پیدا شد. جو بایدن در این مورد توضیح داد که ذکر منبع آن تحقیق، دقیق انجام‌نشده بود. اما وقتی آن مورد دانشگاهی در کنار مورد نقل‌قول از کیناک و دیگر موارد ذکر نادرست منابع قرار گرفت، تصویر او مخدوش شد. او مردی غیرقابل ‌اطمینان به نظر می‌رسید.

جو بایدن بعدها به جولز ویتکاور نویسنده بیوگرافی‌اش گفت: "باید به دلیل حیثیت بر باد رفته‌ام از رقابت در انتخابات کنار می‌کشیدم. اینکه صداقتم زیر سؤال رفته بود عمیقاً روحم را آزار می‌داد. همیشه معتقد بودم صداقت هسته اصلی شخصیتم است. هنوز هم‌ فکر می‌کنم این‌طور است."

جو بایدن بعد از مرگ همسر و دخترش، در ۱۴ سال اول دوران کاری‌اش در واشنگتن، زندگی شخصی جدیدی آغاز کرد. سعی کرد فضای خانوادگی مناسب و سالمی برای دو پسرش ایجاد کند. او هر روز از خانه‌اش در دلاور تا محل کارش در واشنگتن در رفت و آمد بود. بعد از مدتی با جیل جاکوبز که معلم مدرسه بود ازدواج کرد و از او صاحب فرزندی به نام اشلی شد. هم‌زمان در کمیته قضایی سنا نقش فعالی پیدا کرد و حضورش در صحنه سیاست داخلی پررنگ‌تر شد.

هرچند در سال ۱۹۸۴ به فکر حضور در رقابت ریاست جمهوری بود، اما در عمل چهار سال بعد از آن توانست دوباره وارد رقابت شود. او برای فعالیت‌های انتخاباتی‌اش رویکردی شبیه به رئیس جمهور کندی و شعاری که نوید نسلی جدید را می‌داد ارائه کرد.

در سخنرانی افتتاحیه کارزار انتخاباتی گفت: "باید آتش ایده آل گرایی را دوباره در جامعه شعله‌ور کنیم. هیچ‌ چیز به ‌اندازه بدبینی و بی‌تفاوتی رویای آمریکایی را نابود نمی‌کند. ندای بلندی که از نسل من برخاسته فقط به این معنی نیست که حلا نوبت ما شده، بلکه الان فرصت مناسبی برای انجام‌ وظیفه ما رسیده."

جنجالی که درباره سرقت ادبی پیش آمد ثابت کرد که هنوز زمان موفقیت جو بایدن نرسیده بود.

جو بایدن درحالی ‌که فعالیت‌های انتخاباتی‌اش را به ‌سختی پیش می‌برد، در مقام رئیس کمیته قضایی تایید صلاحیت، درگیر جلسات استماع نامزد محافظه‌کار دیوان عالی، رابرت برک بود. انتخاب رابرت برک به دلیل ایدئولوژی جدیدی که می‌توانست بر عالی‌ترین دادگاه قضائی کشور حاکمیت کند حساسیت زیادی داشت. بعد از یکی از این جلسات تایید صلاحیت بود که جو بایدن اعلام کرد از رقابت‌های ریاست جمهوری کنار می‌رود.

جو بایدن به‌موقع از رقابت‌ها کنار رفت. چند ماه بعد، در شبی که گردهمایی حزبی انتخاباتی آیووا برگزار می‌شد، بایدن در اتاق هتلی در روچستر نیویورک سکته مغزی کرد. او تا شش ماه بعد دوران نقاهتش را می‌گذراند. پزشکان تا مدتی نگران بودند که صدمات وارد شده به مغزش بهبود پیدا نکند.

۲۰ سال طول کشید تا بایدن دوباره وارد رقابت‌های انتخاباتی ریاست جمهوری شود. او در آن زمان دیگر سیاستمداری کهنه‌کار بود.

وقتی وارد رقابت‌های ریاست جمهوری سال ۲۰۰۸ شد، تصمیم گرفت خودش زمام امور کارزارش را به دست بگیرد. معتقد بود شکست کارزار ۱۹۸۷ به خاطر تأکید زیاد روی سخنرانی‌ها و توصیه کارشناسان بود. گویی می‌خواست اشتباهات ۲۰ سال پیش را جبران کند. 

در گردهمایی مقدماتی آیووا گفت: "هر کدام از شما که نگاهی به زندگی من انداخته باشد نمی‌تواند بگوید که آدم شایسته‌ای نیستم و درست به همین دلیل است که از اینکه دوباره وارد رقابت شوم نمی‌ترسم."

نتیجه ورود به این رقابت هم شکست بود و این بار مقصر زبان خود بایدن بود.

یک روز قبل از اعلام رسمی نامزدی‌اش در مصاحبه‌ای با نیویورک آبزرور، وقتی از او درباره رقیبش باراک اوباما سؤال شد، در جواب گفت: "او اولین آفریقایی- آمریکایی تباری است که وارد سیاست شده و شیوا صحبت می‌کند، باهوش، تمیز و خوش‌قیافه است."

بایدن به‌ سرعت مجبور شد توضیح دهد قصد بی‌احترامی به نامزدهای سیاه‌پوست قبلی ریاست جمهوری را نداشته و نمی‌خواسته باراک اوباما را تحقیر کند.

اما این لغزش کلامی هم به ‌حساب استعداد ذاتی بایدن در گفتن حرف‌های نابه‌جا در زمان و مکان نابه‌جا گذاشته شد که همیشه به ضررش تمام می‌شود و باعث می‌شود پیام اصلی او در لابه‌لای سوء تفاهم‌ها گم شود.

بایدن توانست تا حدی عقب‌گرد ناشی از این مصاحبه را جبران کند. اما نتوانست در میان نامزدهای حزب به رده بالایی برسد و رقابت اصلی بین هیلاری کلینتون و باراک اوباما ادامه پیدا کرد.

در ۱۱ اکتبر ۱۹۹۱ مردم ایالات‌متحده آمریکا چشم به دادگاهی دوخته بودند که در آن آنیتا هیل، استاد حقوق دانشگاه اوکلاهاما، در برابر کمیته قضایی سنا شهادت می‌داد. خانم هیل شهادت داد کلرنس توماس، نامزد ریاست دیوان عالی، زمانی که هر دو در تشکیلات دولت رونالد ریگان مشغول به کار بودند بارها او را مورد آزار جنسی قرار داده است. جو بایدن در آن زمان رئیس کمیته قضایی سنا بود و آنیتا هیل در برابر او شهادت می‌داد.

خانم هیل، کلرنس توماس را متهم کرد که بارها با الفاظ " زشت"، " تهوع‌آور" و " کثیف" با او صحبت کرده است. به‌ طوری‌ که محیط کار برای او کاملاً غیرقابل‌ تحمل شده بود.

کلرنس توماس، در دفاعیه‌اش منتقدان خود را متهم کرد که با شیوه‌های نوین، سیاه‌پوستانی که خود را دست بالا می‌گیرند را بدون محاکمه مجازات یا "لینچ" می‌کنند. این اشاره او از لحاظ تاریخی، مضمونی نژادپرستانه دارد.

او گفت: "وقتی به‌نظام کهنه تن نمی‌دهید، این بلا سرتان می‌آید. لینچ می‌شوید، نابود می‌شوید و به‌ جای از درخت آویزان کردن، در برابر کمیته قضایی سنا به سخره گرفته می‌شوید."

جو بایدن، که رئیس کمیته قضایی بود سعی کرد به گفته خودش انصاف را برای هر دو طرف رعایت کند.

کمیته قضایی پیش‌ازاین یک‌بار دیگر به نامزدی آقای توماس رای داده بود. در آن دور، جو بایدن به دلیل اختلاف‌های ایدئولوژیک به آقای توماس رای نداد. اما این بار شرایط فرق داشت. وقتی کمیته، رسیدگی به پرونده شکایت از کلرنس توماس را آغاز کرد، جنبه اخلاقی او اهمیت پیدا کرد. آن‌ها با دو روایت مختلف از اتفاق‌هایی که یک دهه قبل اتفاق افتاده بود مواجه بودند.

جو بایدن متوجه بود که او و دیگر همکارانش در سنا – همه مرد و همه سفیدپوست- در صورت متهم شناختن کلرنس توماس در معرض اتهام نژادپرستی قرار خواهند گرفت. آقای توماس دومین نامزد سیاه پوست برای رسیدن به مقام ریاست دیوان عالی در طول تاریخ ایالات ‌متحده بود. از طرف دیگر اگر به اتهام‌های خانم هیل مجال شنیده شدن و رسیدگی نمی‌دادند، متهم به تبعیض جنسی می‌شدند.

جیل آبرامسون که از جلسات دادگاه برای وال‌استریت ژورنال گزارش می‌داد و بعدها کتاب "عدالت عجیب" را نوشت، می‌گوید: "دموکرات‌ها از اینکه به نظر برسد علیه یک نامزد سیاه‌پوست دیوان عالی دست‌به‌یکی کرده‌اند، واقعا می‌ترسیدند."

به نظر آبرامسون، جو بایدن و دموکرات‌ها به‌جای اینکه منصف و عادل باشند، با گرفتن موضعی منفعل عملاً اجازه دادند اقلیت جمهوری‌خواه خواسته‌شان را پیش ببرند. هواداران لیبرال حزب دموکرات احساس کردند حزبشان به آنها خیانت کرده است.

آبرامسون می‌گوید:" دموکرات‌ها طبق سنت دیرینه می‌خواستند باانصاف به نظر برسند. اما شیوه‌ای که در پیش گرفتند در واقع اصلاً منصفانه نبود. هرچند آنها دو روز به آنیتا هیل زمان دادند تا شهادت بدهد. اما در این دو روز هیل از طرف جمهوری‌خواه‌ها  که با تمام قوا به او حمله کردند به خیال‌پروری و ابتلا به جنون شهوانی متهم شد."

بایدن در طول برگزاری این جلسات به ‌شدت سعی کرد تعادلی میان مسئله جنسیت و مسئله نژادی برقرار کند. او در ادامه حرفه سیاسی‌اش بارها با این چالش مواجه شد.

وقتی جو بایدن برای اولین بار برای نمایندگی مجلس سنا نامزد شد، خودش را حامی جنبش‌های حقوق مدنی معرفی کرد. او در صحبت‌هایش به سال‌های نوجوانی‌اش در محله سیاه‌پوست‌نشین ویلمینگتون اشاره کرد. سال‌هایی که در استخر محلی به‌عنوان داوطلب کار می‌کرد و از همان دوران متوجه رفتار تبعیض‌آمیزی که متوجه سیاه‌پوستان بود شده بود.

بایدن در خاطراتش نوشته است: "هر روز شاهد بودم که به سیاه‌پوستان به‌طور غیرمستقیم و گاه بسیار مستقیم یادآوری می‌شود که به این کشور تعلق ندارند."

اما برخلاف این اعتقادات، جو بایدن بعد از ورود به سنا و در اولین چالش سیاسی جدی‌اش، در مخالفت با قانونی که طبق آن دانش آموزان نژادهای مختلف باید از سرویس مدرسه برای رفتن به مدارس مناسب در محله‌های مختلف استفاده کنند موضع گرفت و در جبهه یکی از سناتورهای جنوبی مدافع تفکیک نژادی قرار گرفت.

وقتی بایدن در سال ۲۰۲۰ برای نامزدی حزب دموکرات وارد انتخابات شد، این موضوع  دوباره مورد انتقاد قرار گرفت و حساسیت ‌برانگیز شد.

 جیسون سوکول، استاد تاریخ از دانشگاه نیوهمشایر می‌گوید: "جو بایدن یک ‌بار معضل سرویس مدارس را به جنگ ویتنام داخلی تشبیه کرد. منظورش این بود که این مسئله جامعه را از جهت فرهنگی دچار شکاف بسیار عمیقی کرده است. به همین دلیل در آن زمان موضع مخالف جدی‌تری برای دفاع از رفع تبعیض نگرفت. به نظرش چنین موضعی از جهت سیاسی هوشمندانه نبود."

جو بایدن با قضات و کارگزاران قضایی محافظه‌کار و مقام‌های اجرایی که به مسئله حقوق مدنی تمایل نشان نمی‌دادند مبارزه می‌کرد. به نظر او نقش مهم دولت این است که از تبعیض نژادی در زمان حال جلوگیری کند. نه اینکه بخواهد برای گناهان گذشته دلجویی کند.

جو بایدن در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۷۵ گفت: "من با طرز فکری که در دهه ۶۰ رایج بود و می‌گفت ما ۳۰۰ سال به سیاه‌پوستان ظلم کردیم، آن‌ها را عقب نگه داشتیم و اکنون سفیدپوستان در بهره بردن از امتیازهای جامعه جلوتر هستند، موافق نیستم. من قبول ندارم که برای جبران عقب‌ماندگی‌های گذشته حالا باید فرصت بیشتری برای سیاه‌پوستان فراهم کنیم و یا جلوی سفیدپوستان را بگیریم تا به تعادل برسیم."

سابقه جو بایدن در امور قضایی، خصوصاً قوانین مربوط به جرائم و مجازات در مواردی سوال برانگیز بوده است. در دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ میلادی جو بایدن از قوانینی حمایت کرد که برای کنترل افزایش جرایم مرتبط با مواد مخدر تصویب شدند. اما این قوانین در اجرا، اقلیت‌های قومی را به شکل ناعادلانه‌ای هدف قرار می‌دادند.

سوکول می‌گوید تلاش جو بایدن برای حفظ میانه‌روی در مورد مسائل نژادی او را در جایگاه مناقشه‌برانگیز و پرحاشیه‌ای قرار داده است و هر از چندی خشم رأی‌دهندگان سفید پوستش را به خاطر حمایت از عدالت نژادی برانگیخته است.

بایدن در سال ۱۹۸۸ از قانون ضد سوء مصرف مواد مخدر حمایت کرد. در این قانون مجازات سنگین‌تری برای مواد مخدری مانند کراک کوکائین در نظر گرفته شد؛ مخدرهایی که مصرف‌کنندگان اصلی‌شان اقلیت‌های نژادی بودند.

او یکی از طراحان قانون ضد جرم ۱۹۹۴ بود. این قانون کمترین دوران محکومیت اجباری را افزایش داد و بودجه فدرال برای پلیس و زندان‌ها را به میزان قابل توجهی بالا برد. این دو عامل به‌عنوان دو علت اصلی جمعیت بالای زندانیان در ایالات‌متحده شناخته می‌شوند. ایالات‌متحده یکی از بیشترین تعداد زندانیان را در جهان دارد.

باب کری، یکی از ۹۵ سناتوری که به این قانون رأی داد می‌گوید در دهه ۹۰ میلادی برچسب " نرمش در برابر جرم" از جهت سیاسی می‌توانست خطرناک باشد.

او می‌گوید: "آن موقع نمی‌دانستم این قانون تا چه حد قرار است جنجالی باشد. واقعیت این است که این قانون مؤثر بود. جرم و جنایت را کاهش داد. اما مشکل بزرگتر این بود که نسبت به برخوردهای نژادپرستانه پلیس چشم‌پوشی می‌شد و انعطاف زیادی نشان می‌دادیم."

یکی از بندهای قانون ضد جرم ۱۹۹۴ که از افتخارات جو بایدن درزمینهٔ قانون‌گذاری است، بند خشونت علیه زنان است. مسئله خشونت خانگی و پیگیری آن از طریق نیروهای فدرال همیشه از اولویت‌های بایدن بوده است.

جو بایدن در مصاحبه‌ای با هافینگتون پست در سال ۲۰۱۹ گفت: "ما چسب زخم کثیفی را که روی این زخم کهنه بود کندیم و توانستیم حقیقت زشت خشونت خانگی را که همیشه در خفا نگه‌داشته شده بود آشکار کنیم."

باوجوداینکه جو بایدن از موقعیت قانون‌گذاری‌اش برای حمایت از مشکلات زنان استفاده کرده است اما در مورد رفتارهای شخصی‌اش، انتقادهای شدیدی به نوع برخوردش با زنان وجود دارد.

چند روز مانده به اعلام رسمی نامزدی جو بایدن برای انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰، او از طرف چند زن متهم به تماس‌های فیزیکی ناخواسته شد.

لوسی فلورز، سیاست‌مدار دموکرات از نوادا درباره برخوردی که در سال ۲۰۱۴ با بایدن داشت می‌گوید:  "تا آن لحظه هیچ‌کس چنین برخورد نامناسب و معذب کننده‌ای نسبت به من انجام نداده بود. او به‌عنوان معاون اول رئیس‌جمهور ایالات‌متحده به شکلی بیش از حد صمیمانه‌ به من دست زد. رفتاری که برای اعضای خانواده، دوستان بسیار نزدیک یا کسی که با او رابطه عاطفی داشته باشید مناسب است. در آن لحظه احساس ناتوانی کردم و نمی‌توانستم عکس‌العملی نشان بدهم."

جو بایدن در ویدیویی که منتشر کرد، بی‌آنکه تصدیق کند رفتار نامناسبی داشته است گفت سعی می‌کند از این به بعد در رفتار با زنان باملاحظه‌تر باشد و به اینکه زنی از نحوه رفتار او معذب شده است بیشتر توجه کند.

در ماه مارس، تارا رید که پیش ‌از این جو بایدن را به رفتار نامناسب متهم کرده بود، اتهامش را از سوء رفتار به تعرض جنسی تغییر داد و اعلام کرد جو بایدن به او تعرض کرده است. او ادعا کرد در سال ۱۹۹۳ وقتی برای سناتور جو بایدن کار می‌کرد، بایدن به او در راهرویی خالی تعرض جنسی کرده است. نزدیکان رید گفتند او در همان زمان درباره این تعرض با آنها صحبت کرده بود.

دو ماه بعد جو بایدن درحالی‌ که از حمایتش از قانون ضد خشونت زنان صحبت می‌کرد مستقیما اشاره‌ای به این اتهام کرد:

"من متوجه جایگاه و مسئولیتی که برای تغییر این فرهنگ رفتاری دارم هستم. می‌دانم این فرهنگ دارد کم‌کم تغییر می‌کند. اما هنوز با آنچه ایده آل است خیلی فاصله‌داریم. برای همین در اینجا می‌خواهم درباره اتهام یکی از کارمندان سابق که من را به سوء رفتار متهم کرده است اشاره‌ کنم. این اتهام حقیقت ندارد."

رید از بایدن خواست از انتخابات کناره گیری کند. تحقیقات خبرنگاران، از جمله در گزارش نیویورک‌تایمز، تناقضاتی در ادعاهای رید پیدا کرد. این دور از اتهامات علیه جو بایدن، آن دسته از زنان حزب دموکرات را که از جنبش "من هم‌ و زنان را باور کنید" حمایت می‌کردند در موقعیت دشواری قرارداد.

این اتهامات در ضمن یادآور تردیدات و افتراهای مشابهی بود که یک دهه قبل درباره آنیتا هیل مطرح‌شده بود.

جو بایدن در سال‌های اخیر و به دنبال شکل گرفتن جنبش "من هم" که آگاهی عمومی نسبت به آزار جنسی و رفتار نامناسب با زنان را بالا برده است، از نحوه رسیدگی به پرونده هیل ابراز تاسف کرد.

او در یک سخنرانی‌ در ماه مارس ۲۰۱۹ گفت : "تا امروز، از اینکه نتوانستم شرایطی مناسب برای جلسه‌ استماع آنیتا هیل، آن‌طور که سزاوارش بود فراهم کنم متاسف و پشیمانم. او با پا پیش گذاشتن برای طرح اتهام‌هایش شجاعت فوق‌العاده‌ای نشان داد." بایدن بعدتر مستقیما و در تماسی تلفنی با هیل صحبت کرد و ابراز تاسف کرد.

اما این ابراز تاسف و پشیمان برای هیل کافی نبود.

آنیتا هیل به نیویورک‌تایمز گفت: "او باید از زنان دیگر و مردم آمریکا عذرخواهی کند. همه ما می‌دانیم چقدر مردم آمریکا از آنچه که دیدند ناامید شدند. زنان و مردان بسیاری اعتمادشان را به دولت در برخورد با خشونت‌های جنسی از دست دادند."

در ۱۱ اکتبر ۲۰۰۲ مدیر کمیته روابط خارجی سنا باید برای بار دوم تصمیم می‌گرفت که آیا به رئیس‌جمهور جمهوری‌خواه مجوز حمله به عراق را بدهد یا نه. قرار گرفتن در این موقعیت برای جو بایدن یادآور گذشته بود.

۱۱ سال پیشتر از آن، در شامگاه شروع جنگ خلیج‌فارس، جو بایدن بر ضد حمله نظامی جورج بوش پدر به صدام حسین رأی داده بود.

او در جلسه کمیته روابط خارجی که برای بررسی این جنگ برگزار شده بود گفت: "قبل از آنکه از آمریکایی‌ها بخواهیم برای آزادی کویت کشته شوند باید مطمئن شویم همه راه‌ها و گزینه‌های دیگر را امتحان کرده‌ایم. تا این لحظه چنین به نظر نمی‌رسد."

با وجود هشدار جو بایدن درباره تلفات ده‌ها هزار سرباز آمریکایی، قطعنامه جنگ با ۵۲ رای موافق در برابر ۴۷ رای مخالف به تصویب رسید. جنگ خلیج‌فارس سریع به پایان رسید و تعداد تلفات آمریکا بسیار کم بود.

بایدن و دیگر نمایندگان دموکرات که مخالف جنگ بودند، تا مدت‌ها " کبوتر سفید" نامیده شدند. این طعنه‌ای بود به نرمش آنها در برخورد با مسائل امنیت ملی. رابرت گیتس، معاون امنیتی جورج بوش در خاطراتش که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد نوشت: "در چهار دهه گذشته موضع‌گیری‌های جو بایدن درباره اغلب مسائل حساس سیاست خارجی و امنیت ملی اشتباه بوده است."

حمایت از خروج نیروها از ویتنام جنوبی، مخالفت با برنامه دفاعی رونالد ریگان و رأی علیه جنگ خلیج‌فارس از نمونه‌هایی است که گیتس برای اثبات نظرش نام می‌برد.

بعد از رای مخالف به جنگ خلیج‌فارس و عواقب آن، جو بایدن تلاش کرد موضع تهاجمی‌تری در مسائل امنیت ملی در پیش بگیرد. حالا او به جای کبوتر سفید، گرایشی عقاب مانند پیدا کرده بود. بایدن از دخالت آمریکا در جنگ‌های داخلی بالکان، بمباران عراق و حمله به افغانستان حمایت کرد. وقتی جورج دبلیو بوش (پسر) برای جنگ دوم با عراق به دلیل وجود سلاح‌های کشتارجمعی زمینه‌چینی می‌کرد، جو بایدن از طرفداران سرسخت او بود.

بایدن درباره شروع جنگ عراق گفت:" من معتقد نیستم این شروع شتاب‌زده یک جنگ است. بلکه به نظرم قدم برداشتن به سمت صلح و امنیت است."

او در کنار جان کری و هیلاری کلینتون، یکی از ۷۷ نماینده دموکراتی بود که به دلایلی از جمله چشم داشتن به مقام ریاست جمهوری آینده، به شروع جنگ عراق رای موافق دادند.

مارک ویسبرات که فیلم مستندی درباره حمایت جو بایدن از جنگ عراق ساخته است می‌گوید: "یک محاسبه ساده بود. آنها می‌دانستند اگر با جنگ مخالفت کنند و نتیجه جنگ موفقیت‌آمیز باشد، تعداد زیادی از رأی‌های سرگردان را از دست خواهند داد. اما اگر به نفع شروع جنگ رأی بدهند حتی اگر نتیجه آن فاجعه‌بار باشد، که در عمل هم همین‌طور شد، رای زیادی از دست نخواهند داد."

بعد از آنکه جنگ به درازا کشید، رأی جو بایدن به شروع جنگ او را از جهت سیاسی در موقعیت حساسی قرار داد. او در برابر رأی‌دهندگان حزب دموکرات که اشغال عراق به دست نیروی‌های آمریکایی را باتلاقی خطرناک می‌دیدند مسئول بود. او هرچند در آغاز از رأی موافق خود به جنگ دفاع می‌کرد اما به‌تدریج از این موضع عقب‌نشینی کرد.

 جو بایدن در کتاب خاطراتش که در سال ۲۰۰۷ منتشر شد، فصل مربوط به جنگ عراق را " اشتباه من " می‌نامد. او درباره کسانی که در دولت بوش به شروع جنگ اصرار داشتند می‌نویسد: " من عدم صداقت و بی‌کفایتی آنها را بیش‌ازحد دست‌کم گرفته بودم."

چهار سال بعد، بایدن توانست برنی سندرز را راحت‌تر از هیلاری کلینتون شکست دهد و سرانجام معاون اول سابق به نمایندگی از حزب دموکرات وارد رقابت ریاست جمهوری ۲۰۲۰ شد.

پیروزی او تا حد زیادی به خاطر سال‌ها خدمت صادقانه در مقام معاون اول باراک اوباما بود و به همین دلیل توانست رای بسیاری از سیاه‌پوستان را به دست بیاورد.

لوری جاف در پستی احساسی در فیس بوک نوشت: "این مرد سفیدپوست پولدار در مقام نفر دوم مردی سیاه‌پوست قدم برداشت. آن‌هم نه هر مرد سیاه‌پوستی. یک سیاه‌پوست جوان‌تر. یک سیاه‌پوست باهوش. نه برای یک روز، یک سال یا دو سال. بلکه برای هشت سال."

او در ادامه می‌گوید: "اتحاد و همکاری یعنی این. وقتی مردم سیاه‌پوست می‌گویند ما بایدن را می‌شناسیم، برای همین خصلت‌ها می‌شناسیمش."

جو بایدن در اقدامی که می‌تواند ادای دینی به حمایت سیاه‌پوستان باشد، کامالا هریس را که یکی از رقبای انتخاباتی‌اش در مراحل مقدماتی بود، به‌عنوان معاون اول معرفی کرد. او با این کار به اولین زن رنگین‌پوست فرصتی برای گام برداشتن به سوی مقام ریاست جمهوری داد. فرصتی که باراک اوباما هشت سال قبل‌تر به خود او داده بود.

بار دیگر حزب دموکرات با بهره بردن از تیمی که کارت برنده آن، اختلاف سنی و تنوع نژادی است وارد انتخابات شد. جو بایدن با کمک باراک اوباما بود که برای اولین بار به کاخ سفید راه پیدا کرد. حالا بعد از سه بار تلاش برای رسیدن به بالاترین مقام کشور، بعد از ۴۰ سال حرفه سیاسی، مصائب فراوان شخصی و حرفه‌ای، این آخرین تلاش جو بایدن برای رسیدن به هدفش بود.

Credits

نویسنده: آنتونی زورکر

تهیه کننده آنلاین: جیمز پرسی

ادیتور: کاترین وستکات

ویدئو و عکس: گتی ایمجز، رویترز، رکس فیچرز، سی اسپن، ای بی سی

انتشار:۱۹ ژانویه ۲۰۲۰