تایمز می نویسد در بم جز اعتياد و نوميدی چيزی ديده نمی شود

اين نويسنده تايمز می نويسد کودکان زلزله زده نيمه های شب با کابوس زلزله از خواب بيدار می شوند و فرياد می زنند. آنان دراطاق های پيش ساخته ای که درآن زندگی می کنند، راه می روند بدون اين که واقعا بدانند کجا هستند.

نويسنده مقاله ياد آور می شود که اين خانواده ها نمی توانند کارگر مناسبی برای بازسازی خانه هايشان پيدا کنند چون بسياری از مردم اين شهر معتاد به ترياک هستند.

يکی از زلزله زدگان می گويد: "اگر هم کارگری پيدا شود، اولين سئوالش اين است که از محل کار تا اولين جا برای تهيه ترياک چقدر فاصله است و آيا صاحب کار وسائل کشيدن ترياک دارد يا نه."

مصطفی که پنجاه و شش سال دارد، يکی از زلزله زدگان است که از يک چشم نابيناست. او به تايمز گفته است که نمی خواهد به ياد زلزله بيفتد و می گويد بم به شکل گورستان درآمده است.

در اثر زمين لرزه ۲۶ دسامبر سال ۲۰۰۳ قريب به يک سوم جمعيت شهر يکصد هزار نفری بم جان خود را از دست دادند و حدود پنجاه هزار نفر نيز مجروح شدند. تقريبا پنج هزار کودک پدر يا مادر خود را از دست دادند.

در دنباله گزارش می خوانيم که پس از هجده ماه که از زلزله بم می گذرد، با وجود کمکهای قابل توجه بين المللی و همچنين تلاش مسئولان ايرانی، در اين شهر جز اعتياد و نوميدی چيزی ديده نمی شود و بسياری از زلزله زدگان ترجيح می دهند که در اطاق های پيش ساخته زندگی کنند و به بازسازی خانه هايشان نپردازند.

کمکهای مالی دولت بريتانيا بيش از سه ميليون دلار ازطريق سازمان ملل و سازمانهای غيردولتی بعنوان کمک های اضطراری دراختيار ايران قرارداده است اتحاديه اروپا يازده ميليون دلار کمک اضطراری به ايران داده است بانک جهانی اکتبرگذشته اعلام کرد که بيش از ۲۰۰ ميليون دلار برای بازسازی بم به ايران می دهد سازمان ملل متحد بلافاصله بعد از زلزله حدود صد هزار دلار بعنوان کمک اضطراری به ايران داد. ۷۲ ميليون پوند نيز کمکهای جمع آوری شده برای ايران بود صليب سرخ بين الملل ۴۵ ميليون دلار کمک مالی در اختيار ايران گذاشته است درسال ۲۰۰۴ هلال احمر اعلام کرد حدود يازده ميليون دلار ازکمک ها ناپديد شده است روزنامه تایمز

آنتونی لويد می نويسد: "کشيدن ترياک در بم بطورعرف پذيرفته شده و حتی در جهيزيه عروس خانواده های ثروتمند وافور و منقل برای کشيدن ترياک ديده می شد. اما پس از زلزله برای کسانی که جان سالم بدر برده بودند، کشيدن ترياک بصورت يک داروی موثر برای ايجاد رخوت و فراموش کردن آنچه به سرشان آمده بود درآمد."

به نوشته روزنامه تايمز، منصور يکی از زلزله زدگانی که سی وشش سال دارد، گفته است هرگز قبلا ترياک نکشيده بود. بعد از زلزله هنگامی که بهوش آمد، خودش را درحالی ديد که تا گردن در زير آوار گرفتار آمده بود. اجساد زن و پنج فرزندش هم زير آوار مدفون شده بود. از آن موقع او که در کمتر از يک دقيقه تمام زندگيش را از دست داده، برای فراموش کردن اندوه و غم به ترياک پناه می برد.

آنتونی لويد می گويد که يکی از مقامات در تهران به او گفته است که تا هشتاد درصد مردان در بم اکنون ترياک می کشند و از داروهايی که درمانگاه ها ارائه می کنند، استفاده نمی کنند.

به نوشته تايمز، اگرچه وزارت بهداشت ايران با کمک يونيسف بودجه قابل توجهی را به برنامه هائی اختصاص داده که هدف از آن کمک به بازماندگان قربانيان زلزله برای بهتر شدن وضع جسمی و روحی آنان است، تاخير دربازسازی آنچه که از خانه های بم پس از زلزله باقی مانده، سبب شده است اين برنامه ها اجرا نشوند.

بم در روی خط زلزله قرارگرفته و مقامات ايران بجای اين که فورا بازسازی خانه ها را شروع کنند ترجيح ميدهند با تهيه نقشه بزرگی برای ساختن خانه های مقاوم دربرابر زلزله از تکرار آن جلوگيری کنند.

فرزندان شاهد ترياک کشيدن پدرانشان هستند و اين تجربه خوبی نيست   مدير بهزيستی بم

نويسنده اين روزنامه بريتانيايی می گويد اگرچه درسه ماه گذشته روند بازسازی به سرعت پيش رفته، بايد گفت که بعد از يک سال تنها پنج درصد خانه ها ساخته شده بود.

نويسنده مقاله خاطرنشان می کند که بسياری از زلزله زدگان که هنوزخاطره زير آوارماندن را بياد دارند، نمی خواهند دريک خانه معمولی زندگی کنند و در نتيجه تمام اعضای خانواده در اتاقی پيش ساخته زندگی می کنند و اين مساله اثراتی در نسل بعدی خواهد گذاشت.

وی از قول محمد موسی زاده، مدير بهزيستی شهر می نويسد: "قبل از زلزله هم عده ای معتاد در بم ديده می شد، ولی آنها در اتاق های خصوصی ترياک می کشيدند اما الان در اين کلبه های يک اطاقه از پيش ساخته، فرزندان شاهد ترياک کشيدن پدرانشان هستند و اين تجربه خوبی نيست."

روزنامه تايمز می نويسد شمار زيادی از زلزله زدگان قبل از زلزله در خانه های اجاره ای زندگی می کردند و فقير بودند ولی حالا می توانند در مکانی رايگان زندگی کنند و با کشيدن ترياک بدبختی و گذشته خود را فراموش کنند و همين سبب شده که آنها ميلی به بازسازی زندگی خود نداشته باشند.

آنتونی لويد در پايان مقاله خود به نقل از يک امدادگر ايرانی در بم می نويسد که اعتياد اکنون يکی از مشکلات عمده در بم است و چنانچه دولت چاره ای نيابد، اگر شخصی پنج سال ديگر به بم سربزند، وضع هنوز به همين منوال خواهد بود.