نمايش آثار ۳۲ مجسمه ساز در خانه هنرمندان ايران

به ابتکار انجمن مجسمه سازان ايران در اوايل اسفند 32 مجسمه ساز هر کدام با يک مجسمه، در نگارخانه " مرتضی مميز" خانه هنرمندان گرد آمدند تا آثار خود را در نمايشگاهی مشترک عرضه کنند.

هر هنرمندی با سبک خاص خود کار کرده بود و مجموعه ای متنوع از نگاه ها و سبک ها در کنار هم ديده می شد.

تنوع سبک و جنس مواد به کار رفته در مجسمه ها از سويی اين نمايشگاه را متفاوت و جذاب می کرد و از سوی ديگر به بيننده مجال می داد تا 32 کار متفاوت، با گرايش های مختلف را در قالب يک نمايشگاه در کنار هم ببيند و مقايسه کند.

محمد حسين عماد مسئول کميته نمايشگاه های انجمن مجسمه سازان در مصاحبه ای با سايت خانه هنرمندان ايران هدف از برگزاری اين نمايشگاه را تمرينی برای گردآوردن مجسمه سازان با گرايش های مختلف در قالب يک نمايشگاه عنوان کرده است.

جنسيت های به کار رفته در ساخت تنديس ها بسيار متنوع اند: چوب، برنز، آهن، سنگ، استخوان و ...
کاری از سعيد شهلاپور

در بدو ورود به راهروی "نگارخانه مرتضی مميز" گلوله فلزی بزرگی ساخته اصغر گلناری ديده می شود که قطعات کره زمين در روی آن قرار دارد. اين گلوله فلزی می تواند بازتابی از زندگی همواره پر تهديد انسان معاصر را بنماياند.

بلافاصله تنديسی قرار دارد که می توان آنها را نشانه ای از جنبه های ديگر زندگی تلقی کرد. حجم سفيدی ( کار شهاب الدين شهابی) که مهر ورزيدن را به ذهن متبادر می کند.

در گوشه های راهرو درختی فلزی ساخته رضا ياراحمدی و نيم تنه ای چوبی کار جمشيد مراديان که فقط نيمی از صورت و سر را دارد، قرار دارد که شايد نمادی از مسخ شدن انسان مدرن باشند.

چهار کبوتر طلايی درخشان، به گفته طاهر شيخ الحکمايی سازنده مجسمه ها که از پرندگان روی علم های عاشورا الهام گرفته شده، در کنار هم نشسته اند. به نظر می رسد می توان چيدمان کبوترها را به دلخواه تغيير داد، اما آنها در قفسه ای شيشه ای، با چيدمانی ثابت قرار گرفته اند.

مجسمه سازی با استخوان کله حيوانی ( شايد گاو )، گاوی پر حرکت آفريده، ديگری با سنگی سفيد زيبای اندام زنی را بازآفرينی کرده و ...

يکی از آثار به نمايش در آمده، صندلی سفيدی ساخته محمد رضا خلجی است که در سطح سوراخ سوراخش کاسه ای با ميخی بزرگ قرار دارد. صندلی طوری نور پردازی شده که با سايه اش معنا می يابد.

بهروز اميری راد با استخوان کله حيوانی ( شايد گاو )، گاوی پر حرکت آفريده و ملک داديار گروسيان با سنگی سفيد زيبای اندام زنی را بازآفرينی کرده و

مجسمه سازی در ايران پس از انقلاب از زمستان ۱۳۶۸ و با برگزاری نخستين نمايشگاه رسمی مجسمه در موزه هنرهای معاصر مجوز قانونی فعاليت گرفت. از آن پس بود که ساخت تنديس های ميادين و پارک ها توسط مجسمه سازان حرفه ای انجام گرفت.

اما گاه مجسمه سازان با تغيير و تحولات سياسی دچار مشکلاتی شده اند. به طور مثال در زمستان گذشته به دستور شهردار، عوامل شهرداری تمام مجسمه های بخش مجسمه سازی خانه هنرمندان را بيرون ريختند و همزمان مکانی را که محل استقرار مجسمه سازان بود، تخليه کردند.

به هر روی و با توجه به موقعيت تازه ای که با کوشش انجمن مجسمه سازان فراهم آمده، برگزاری چنين نمايشگاهی حتی اگر به قصد تمرين کار گروهی در يکجا عرضه شده باشد، برای دوستداران هنرهای تجسمی غنيمت و فرصتی طلايی است.

در اين نمايشگاه نگين آخوندزاده، رضا اميريار احمدی، بهروز اميری راد، ژينوس تقی زاده، همايون ثابتی مطلق، فرحناز جليلوند، حميد حکيمی، اصغر خانچی، پريسا خضايی، محمدرضا خلجی، بروز دارش، محمدرضا ذبيح الله زاده، سيامک شريفان، کامران شريف، کامبيز شريف، طاهر شيخ الحکمايی، شهاب الدين شهابی، سعيد شهلاپور، قدرت الله عاقلی، فريبا علامه، محمد حسين عباد، نادر قشقايی، رضا قره باغی، ملک داديار گروسيان، اصغر گلناری، رضا لواسانی، ايرج محمدی، جمشيد مراديان، جعفر نجيبی، بيژن نعمتی شريف، هوشمند وزيری و رضا يحيايی شرکت داشتند.

به گفته محمد حسين عماد مسئول کميته نمايشگاه های انجمن مجسمه سازان، اين انجمن در اول ارديبهشت ۸۴ نمايشگاهی گروهی ديگری با موضوع پرتره برگزار خواهد کرد.