ترامپ کنترل امور را در دست دارد اما همیشه نخواهد توانست خواسته‌هایش را عملی کند

دونالد ترامپ در شب انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، عبارت «وعده‌ها داده شد، وعده‌ها عملی شد» را تکرار کرد.

اکنون که جمهوری‌خواهان رسماً کنترل کنگره را به دست گرفته‌اند، اجرای «وعده‌ها» برای او بسیار ساده‌تر شده است.

در اصطلاح سیاسی واشنگتن، این وضعیت «سه‌گانه حکومتی» نام دارد، زمانی که حزب رئیس‌جمهور کنترل هر دو مجلس کنگره - مجلس نمایندگان و سنا - را در اختیار دارد.

اکنون حزب جمهوری‌خواه دونالد ترامپ این کنترل را دارد.

کنترل تک‌حزبی زمانی متداول بود، اما در دهه‌های اخیر به ندرت و برای مدتی کوتاه رخ داده است. غالباً، حزب حاکم در انتخابات میان‌دوره‌ای کنگره که دو سال بعد برگزار می‌شود، کرسی‌هایی را از دست می‌دهد.

هم دونالد ترامپ و هم جو بایدن در دو سال اول خود در کاخ سفید از چنین «سه‌گانه‌ای» برخوردار بودند، اما هر دو نیز مشاهده کردند که این وضعیت تضمینی برای تحقق کامل خواسته‌های رئیس‌جمهور نیست.

ترامپ در دو سال اول خود یک لایحه مالیاتی مهم را تصویب کرد و آن کاهش مالیات شرکت‌ها از ۳۵ درصد به ۲۱ درصد و کاهش برخی از مالیات‌های فردی بود.

اما با وجود برخی مقاومت‌ها در حزب خودش به دلیل صعود غیرمنتظره‌اش به راس قدرت در سال ۲۰۱۶، در مورد اهداف دیگرش دچار مشکل شد.

برنامه‌اش برای لغو قانون بیمه سلامت مقرون به صرفه (معروف به اوباما کر) شکست خورد، زیرا جان مک‌کین، سناتوری از حزب خودش از رأی دادن به آن امتناع کرد. او همچنین نتوانست لایحه مربوط به زیرساخت‌ها را که وعده داده بود، تصویب کند.

در دو سال اول ریاست جمهوری جو بایدن، زمانی که دموکرات‌ها کنترل مجلس نمایندگان و سنا را در دست داشتند، او توانست برنامه نجات آمریکا، قانون سرمایه‌گذاری و مشاغل، و قانون تراشه و علم را به تصویب برساند.

اما او نیز مجبور شد برنامه‌های هزینه‌ و سرمایه‌گذاری خود که به‌عنوان بسته «ساختن دوباره بهتر» شناخته می‌شد را به‌طور قابل‌توجهی کاهش دهد. این کاهش هم پس از آن صورت گرفت که یکی از سناتورهای حزبش با آن برنامه مخالفت کرد.

یکی از موانع اصلی در مسیر کنترل کامل برای هر حزبی این است که برای تصویب لوایح در سنا، اکثریت سه‌پنجم (۶۰ رأی) لازم است تا بتوانند از مانع «فیلیباستر» عبور کنند؛ روشی که به سناتورها اجازه می‌دهد با ادامه بی‌پایان بحث، تصویب قوانین را به تأخیر بیندازند.

این بدان معناست که وقتی یک حزب، اکثریت ساده در سنا را دارد باید برای تصویب یک لایحه با حزب مقابل به توافق برسد.

حتی این بار دونالد ترامپ با داشتن اکثریت در سنا هنوز ۶۰ کرسی جادویی را ندارد که به او امکان دهد از تلاش‌های مخالفان برای تأخیر در تصویب قوانین جلوگیری کند.

جمهوری‌خواهان سنا جان تون را به‌عنوان رهبر اکثریت انتخاب کردند، آنها ریک اسکات سناتور فلوریدا را که به وضوح محبوب اردوگاه ترامپ بود، انتخاب نکردند.

این نشان می‌دهد ممکن است برخی از سناتورها استقلال خود را بازیابند. البته دونالد ترامپ رسماً از اسکات حمایت نکرده بود.

با این حال، یک سه‌گانه حکومتی، اگر به درستی مدیریت شود، می‌تواند راه را برای طرح‌های قانون‌گذاری بزرگ باز کند.

مزیت اختیارات دونالد ترامپ می‌تواند عاملی کلیدی در پیشبرد وعده‌های بزرگ او باشد. بزرگ‌ترین اخراج مهاجران در تاریخ، اعمال تعرفه‌های گسترده بر واردات خارجی و لغو مقررات محیط زیستی از آن جمله هستند.

استفاده از قانون‌ برای تحقق این اهداف لغو آن‌ها را در دادگاه‌ها دشوارتر خواهد کرد. مشکلی که دونالد ترامپ در دوره اول خود با آن مواجه بود، زیرا او به طور گسترده از دستورات اجرایی استفاده می‌کرد که غالباً به چالش کشیده و با موفقیت باطل می‌شدند.

چشم‌انداز قضایی نیز به نفع ترامپ تغییر کرده است.

دستاورد برجسته او در دوره اول قرار دادن سه قاضی محافظه‌کار در دیوان عالی بود که اکثریت دو ‌سوم را برای دهه‌های آینده تضمین می‌کند.

او همچنین بیش از چهار دوجین قاضی را در دادگاه‌های تجدیدنظر فدرال منصوب کرد و چندین حوزه قضایی را به سمت محافظه‌کاری بیشتری سوق داد.

اکثریت جمهوری‌خواهان در سنا نیز مزیت کلیدی به شمار می‌آید.

ترامپ قادر خواهد بود نامزدهای خود برای پست‌های دولتی را راحت‌تر تایید کند، مسئله‌ای که در سال ۲۰۱۷ برایش به مشکل تبدیل شده بود. آن زمان مقاومت داخلی در حزب جمهوری‌خواه نسبت به او هنوز زیاد بود.

همه این‌ها نشانه‌ای از دو سال آتی پرتلاطم و شلوغ است. اما همان‌طور که تاریخ اخیر نشان می‌دهد، این سه‌گانه‌های حکومتی چندان طولانی‌مدت نیستند. دولت جدید به سرعت عمل نیاز دارد.