الستر ليتهد خبرنگار بی بی سی - قندهار

	هزاران سرباز بريتانيايی در اردوگاهی در يک ريگستان داغ در هلمند مستقر شده اند؛ جايی که از آن به عنوان "جهنم" ياد می کنند

در گرمای سوزان تابستان قندهار در حالی که در فرودگاه اين شهر بدنبال سايه ای می گشتم، با يک سرباز بريتانيايی هم صحبت شدم.

اين سرباز منتظر هواپيمايی بود که او را به اردوگاه نظامی بريتانيايی ها در ريگستان داغی در ولايت هلمند منتقل کند که چندين مايل از نزديک ترين شهر فاصله دارد و جايی که گاهی طوفان شن تا چندين روز پی هم دوام می کند.

هزاران سرباز بريتانيايی در اين محل مستقر شده اند، جايی که از آن به عنوان "جهنم" ياد می کنند.

اين سرباز گفت: "زمانی که من ده سال پيش وارد ارتش شدم، به ندرت کسی در جنگ کشته می شد. اما حالا تقريبا همه خبر از کشته شدن کسانی در عراق و افغانستان دارند."

ولايت هلمند محل مناسبی برای بود و باش نيست. اين ولايت نه تنها بسيار گرم و گرد آلود است، بلکه با توجه به اينکه مرکز عمده طالبان و بزرگترين محل توليد مواد مخدر در سطح افغانستان است، محل خيلی خطرناکی هم محسوب می شود.

روز شماری

با يک پزشک نظامی سر صحبت را باز کردم. از او با خنده پرسيدم با هر سربازی که صحبت کرده ام شمار دقيق روزهايی را که به پايان ماموريت شان در افغانستان باقی مانده، می دانند.

او هم با سرعت جواب داد: "من ۵۷ روز ديگر در افغانستان هستم." و بعد توضيح داد چگونه تکنولوژی جديد به آنها در روز شماری کمک می کند.

نبرد سخت  بخشی از بهترين نيروهای بريتانيا به ولايت هلمند اعزام شده اند و آنها می دانند که نبرد سختی را در پيش دارند

هر روزيکه اين سربازان کامپيوترهای خود را باز می کنند، جدول به روز شده ای به آنها می گويد چقدر پول بدست آورده اند و اينکه چند روز ديگر، چند ساعت ديگر و چند دقيقه ديگر بايد در افغانستان بمانند.

'ضربات شديد'

بحث های گسترده ای در مورد ماموريت سربازان بريتانيايی و اينکه چه کارهايی را بايد در اين ماموريت انجام بدهند صورت گرفته است: اين سربازان در اول ماموريت دارند به دولت افغانستان در زمينه تامين امنيت کمک کنند و پس از آن در راستای تقويت حاکميت دولت در جنوب و پيشرفت و انکشاف کار کنند.

بعضی ها استدلال می کنند که در آغاز قرار بود اين يک ماموريت "حفاظت از صلح" باشد، ولی به نظر می رسد صلح چندانی در هلمند وجود ندارد که بتوان از آن حفاظت کرد.

بخشی از بهترين نيروهای بريتانيا به اين ولايت اعزام شده اند و آنها می دانند که نبرد سختی را در پيش دارند.

ولی سران آنها انتظار نداشتند در زمان اندکی، چندين سرباز خود را از دست بدهند.

من فکر می کنم آنها انتظار داشتند در افغانستان با شورشی از نوع عراق روبرو شوند.

اين درگيری هم به اين دليل اوج گرفته که سربازان به مناطق دورافتاده می روند و تلاش می کنند با راندن طالبان از منطقه، امنيت را تامين کنند، و اينجاست که ضربات شديدی از سوی جنگجويان طالبان به آنها وارد می شود.

افغانستان، عراق نيست

طبعا هر کسی اين را می گويد که افغانستان عراق نيست.

از يک سرباز در اردوگاه نظامی هلمند پرسيدم فکر می کند چرا نيروهای بريتانيايی در افغانستان حضور دارند؟ گفت: "نمی دانم. شايد به خاطر مواد مخدر... اما بيشتر معلوم می شود ما اينجا هستيم تا هدف گلوله های طالبان قرار بگيريم."

اينجا (در افغانستان) اختلافات مذهبی وجود ندارد و شورش و نا امنی هم در اينجا در حد عراق نيست ولی به عنوان کسی که در اين دو محل کار کرده ام، يک موضوع برايم قابل نگرانی است.

زمانی که در بغداد برای يک ماه کار می کردم، در پايان هر روز تعداد انفجارات، حملات انتحاری و آدم ربايی هايی که اتفاق می افتاد، مرا گيج می کرد و نمی دانستم چگونه اين همه وقايع را گزارش کنم.

حالا زمانی که در افغانستان کار می کنم، در پايان بيشتر روزها، خودم را در وضعيت مشابهی می يابم.

ولی با اين همه، يک تفاوت کليدی ميان افغانستان و عراق وجود دارد و آن اين است که اکثريت افغانها هنوز طرفدار حضور نيروهای بين المللی در کشورشان هستند و می دانند که اگر اين نيروها از افغانستان خارج شوند، وضعيت بدتر از اين خواهد شد.

'گلوله های طالبان'

فرماندهان نيروهای ناتو و سربازان بريتانيايی تاکيد می کنند که طالبان آرام آرام در موقعيت دشواری قرار می گيرند و اين که صدها نفر از آنان تا حالا کشته شده اند.

اين موضوع می تواند سنجشی برای موفقيت در افغانستان باشد ولی هنوز نظاميان خارجی در اين کشور می گويند به چيزی که نياز دارند، وقت است.

نيروهای ناتو هم اکنون فرماندهی عمليات نظامی را در جنوب افغانستان از آمريکاييان تحويل گرفته اند و می گويند برای قضاوت در اين مورد که موفق بوده اند يا نه، به ۶ تا ۹ ماه وقت نياز دارند.

ولی اين ابراز نظرها در شرايطی صورت می گيرد که هم اکنون عملا زنان و مردان نظامی از کشورهای کانادا، بريتانيا و آمريکا در حملات شورشيان در افغانستان کشته می شوند.

از يک سرباز در اردوگاه نظامی هلمند پرسيدم فکر می کند چرا نيروهای بريتانيايی در افغانستان حضور دارند؟

گفت: "نمی دانم. شايد به خاطر مواد مخدر... اما بيشتر معلوم می شود ما اينجا هستيم تا هدف گلوله های طالبان قرار بگيريم."

بازگشت به صفحه افغانستان