اعتراض‌های هلمند؛ درد مادری که فرزندانش در دو جبهه کشته شدند

در ولایت ارزگان، فراه، هرات و زابل و قندهار خیمه‌های اعتراضی برپا شده است. شماری از اعتراض‌کنندگان هلمند به مناطق مختلف سفر کرده‌اند تا شمار بیشتری را برای اشتراک در اعتراض‌ها جذب کنند.

کمپینی به نام "جنبش مردمی صلح" پس از آن آغاز شد که انفجار بمب روز سوم نوروز در مقابل ورزشگاه شهر لشکرگاه مرکز هلمند دست‌کم ۱۵ کشته وده‌ها زخمی بر جا گذاشت. مردم این ولایت در واکنش به این رویداد از مناطق مختلف به لشکرگاه آمده و خیمه تحصن برپا کرده‌اند.

خبرنگار محلی بی‌بی‌سی می‌گوید، خیمه تحصن در ولسوالی میوند قندهار هم برپا شده است. گزارش شده که شمار اعتراض کنندگان در هر خیمه زیر پنجاه تن است.

مامون درانی، خبرنگار بی‌بی‌سی در قندهار می‌گوید که اعتراض کنندگان با سفر به مناطق مختلف می‌خواهند گروه اعتراضی بزرگی از چندین هزار نفر تشکیل بدهند و به سوی مناطق تحت کنترل طالبان، با خواست قطع جنگ بروند.

هلمند که طالبان در آن بیشترین حضور را دارند، از کانون‌های اصلی جنگ ۱۷ ساله‌ای افغانستان است. جنگ تراژیدی‌های بی‌شمار انسانی را در پی داشته است. از آن میان، کلثوم، مادر ۵۵ ساله هلمندی است که دو فرزندش را در سنگر دولت از دست داده است و یکی را هم در سنگر طالبان.

خبرنگار محلی برای بی بی سی با کلثوم گفت‌وگو کرده است.

کلثوم در جریان صحبت اشک در چشمانش خشکیده بود اما با گلوی پر از بغض و درد داستان غم انگیز از دست دادن فرزندانش را شرح داد.

کلثوم می‌گوید: پسر بزرگم با طالبان بود که شهید شد و دو پسر دیگر با حکومت کار می‌کردند. دو پسرم که سرباز بودند در جنگ ولسوالی مارجه و یکی پی دیگری در مدت دو ماه شهید شدند. حالا من با پسر چهارمی در شهر لشکرگاه و در یک خانه کرایی(اجاره‌ای) زندگی می‌کنم. هیچ کسی با من کمک نکرد. من مانده‌ام و غم مانند کوه که بر شانه‌هایم سنگینی می‌کند.

کلثوم در حالی‌که عکس سه فرزند از دست داده‌اش را به سینه می‌فشرد،او شاید از معدود کسانی باشد که در دو جبهه فرزندانش کشته شدند. به همین دلیل او از دولت افغانستان و هم از رهبری گروه طالبان شکایت دارد.

او می‌گوید بعد از مرگ فرزندانش اصلا به او کمکی نشده و کلثوم را خانواده‌اش تنها رها کرده‌اند.

او همچنین می‌گوید؛ اگر جنگ نمی‌بود و امنیت تامین می‌بود چرا فرزندانم به نیروهای نظامی حکومت می‌رفتند و یا هم با طالبان یکجا می‌شدند. اگر صلح و آرامش می‌بود چرا فرزندانم کشته می‌شدند. آرام می‌بود و همه در کنار هم زندگی می‌کردیم. از گرسنگی و فقر نمی‌مردیم. حالا تمام آرمان‌هایم با خاک یکسان شدند و بیچاره شدم.

همسر کلثوم چند سال پیش در اثر بیماری درگذشته است .حالا تنها آرزوی این مادر، پایان جنگ در افغانستان و خوشبختی نواسه‌ها(نوه‌ها) و عروس‌های بجا مانده از فرزندانش است که برای همیشه داغ این جنگ را تحمل می‌کنند.

این تنها داستان این مادر نیست. صدها خانواده هلمندی در جنگ‌های اخیر افغانستان قربانی داده‌اند. هلمندی‌های خسته از جنگ در چند روز گذشته برای صلح خیمه تحصن برپا کرده و گفته اند تازمانیکه طالبان به روند صلح نپیوندند به اعتراض‌های مدنی و صلح خواهانه ادامه میدهند.

حالا صدای این گروه ها تا شمال و غرب افغانستان رسیده و فعالان برای دادخواهی با این گروه ندای همبستگی بلند کرده اند.

آمادگی تظاهرات ضد جنگ در مرکز قدرت طالبان افغانستان

طالبان به راهپیمایان هلمند: در مناطق تحت کنترل ما راهپیمایی نکنید

استقبال مقام‌های هلمند از خواست آتش‌بس از سوی 'جنبش مردمی صلح