जीन्स घातली म्हणून मिळाली होती शिक्षा, तीच मुलगी उत्तर कोरियातून पळून जाऊन बनली फॅशन डिझायनर

एका दृष्टीने कपडे म्हटलं तर अंग झाकण्यासाठीची वस्तू आणि तसं म्हटलं तर तुमच्या विचारांना, व्यक्तिमत्त्वाला व्यक्त करण्याचं एक प्रभावी माध्यम. जगात जिथे जिथे हुकूमशाही असते, तिथे तिथे लोकांच्या खाण्यापिण्यावर आणि खासकरून त्यांच्या पोशाखावर बंधनं घातली जातात.

मात्र स्वातंत्र्यांची उर्मी असणारे काही लोक ही बंधनं झुकारून बंड पुकारतात. उत्तर कोरियातील दोन तरुणी फॅशनच्या ओढीनं लहान वयात तिथून पळून गेल्या आणि फॅशन डिझायनर झाल्या. मानवी स्वांतत्र्याच्या अभिव्यक्तीची उत्कट मांडणी करणाऱ्या त्यांच्या आयुष्याची कथा.

पाइकडो या उत्तर कोरियातील सर्वांत उंच पर्वतरांगामधील चीवनजी मध्ये सूर्योदय होत होता. लाल रंगाच्या सूर्यकिरणांनी आकाशाला व्यापलं होतं. हे सुंदर दृश्य पाहण्यासाठी तिथे काही पर्यटक देखील आले होते.

अशातच तिथे असलेली 15 वर्षांची एक मुलगी थक्क होऊन आश्चर्यानं एका गोष्टीकडे टक लावून पाहतच राहिली. त्याचं कारण देखील तसंच होतं. त्या मुलीनं पाहिलं की एका पाश्चिमात्य पर्यटकानं एक फाटकी (रिप्ड ) जीन्स घातली आहे.

त्याआधी त्या मुलीनं अशी जीन्स कधीही पाहिली नव्हती.

उत्तर कोरिया हा एक हुकूमशाही असलेला देश आहे. या देशाची एक वेगळी विचारसरणी असून जगाकडे पाहण्याचा त्यांचा वेगळा दृष्टीकोन आहे. अर्थातच हा दृष्टीकोन तेथील राज्यकर्त्यांनी जनतेवर लादलेला आहे.

लोकांनी काय खावं, काय प्यावं यापासून कोणते कपडे घालावे, आयुष्य कसं जगावं अशा प्रत्येक गोष्टीवर तिथल्या राज्यकर्त्यांचं नियंत्रण आहे. उत्तर कोरियाचे चीन, रशिया वगळता इतर देशांशी फारसे संबंध नाहीत.

त्यातही पाश्चिमात्य देश आणि त्यांच्या विचारसरणीला उत्तर कोरिया सरकारचा कडवा विरोध आहे.

त्यामुळे उत्तर कोरियात जीन्स हे अमेरिकन साम्राज्यवादाचं प्रतीक आहे. तर गुडघे दाखवणारी फाटकी जीन्स परिधान करण्यास तिथे मनाई आहे.

त्यामुळे त्या मुलीला पाश्चिमात्य पर्यटकानं घातलेली फाटकी जीन्स पाहून अतिशय विचित्र वाटत होतं. ती आश्चर्यचकित झाली होती.

उत्तर कोरियात फाटके कपडे घालण्याचा अर्थ असतो की तुम्ही गरीब आहात.

त्यामुळे त्या मुलीनं तिच्या वडिलांना विचारलं की, "एखादा परदेशी भिखारी इथे एकटाच का येईल?"

त्यावर तिच्या वडिलांनी तिला सांगितलं की एखादा परदेशी व्यक्ती जी इथे फिरायला आली असेल, ती भिकारी असूच शकत नाही.

"कदाचित ही त्यांची फॅशन असेल."

"हे ऐकून मी थक्क झाले आणि या गोष्टीनं माझं आयुष्यच बदलून टाकलं", असं ती मुलगी म्हणाली.

अर्थात उत्तर कोरियामध्ये 'फॅशन' या गोष्टीचं अस्तित्व नसल्यातच जमा आहे. मात्र फाटक्या जीन्सच्या फॅशननं त्या 15 वर्षांच्या मुलीचे डोळे उघडले. तिचा आयुष्याबद्दलचा दृष्टीकोनच बदलून गेला. 2009 मध्ये जेव्हा ती 20 वर्षांची झाली तेव्हा तिला उत्तर कोरियातून पळून जाण्यात यश आलं.

तिच्या मते तिथून पलायन करण्याचं एकच कारण होतं, ते म्हणजे तिला आवडीचे पोशाख घालण्याचं स्वातंत्र्य हवं होतं. त्यामधील आनंद शोधायचा होता.

त्या मुलीचं नाव कांग होतं.

उत्तर कोरियात फॅशनेबल पोशाख किंवा कपडे परिधान करण्याची परवानगी नाही. मात्र कांग आपल्या आईकडचे निरनिराळे कपडे पाहून मोठी झाली होती.

तिची आई एक शिक्षिका होती आणि व्यापार देखील करायची. उत्तर कोरियाच्या सीमेवर त्या चीन आणि जपानमधून येणारे कपडे विकत घ्यायच्या आणि त्याची विक्री बाजारात करायच्या. त्यातील बरेचसे कपडे असे होते जे त्यांनी आधी कधीही पाहिले नव्हते.

रस्त्यावर कात्री घेऊन उभे असायचे पोलीस अधिकारी

कांग ला तिच्या आईमुळे फॅन्सी लेस असणारे ब्लाउज आणि फुलांचं डिझाइन असणारे हुडीज घालून बाहेर पडत असे.

"खरंतर सुरुवातीला ते कपड्यांवर खूप नियंत्रण ठेवत नव्हते. मात्र 2000 च्या दशकाच्या शेवटी जेव्हा मी शाळेतून उत्तीर्ण झाली तेव्हा 'पिवळी हवा' या शब्दाचा खूप वापर होत होता. त्या काळात सरकारचं नियंत्रण आणखी कठोर झालं होतं."

'पिवळी हवा' हा उत्तर कोरियातील एक वैशिष्ट्यपूर्ण शब्दप्रयोग आहे. एका अधोगतीला जाणाऱ्या किंवा संपणाऱ्या ट्रेंडसाठी हा शब्दप्रयोग वापरला जातो.

याचा वापर मोठ्या प्रमाणात आणि विशेषकरून भांडवलशाही संस्कृतीसाठी केला जातो.

कोरियन डिक्शनरी नुसार 'पिवळा' हा उत्तर कोरियातील शब्द अश्लीलता आणि संधीसाधूपणाचं प्रतीक आहे.

"उत्तर कोरियात रस्त्यांवर पोलीस अधिकारी कात्री घेऊन पोशाखांसंदर्भातील नियमांचं कठोर पालन करुन घेण्यासाठी उभे राहत. जर तुम्ही जीन्स घातली असेल तर ते कात्रीने जीन्सचा खालचा भाग कापून टाकायचे."

"जेणेकरून तुम्हाला कपडे बदलावे लागावे आणि तुम्ही तुमची जीन्स त्यांच्या ताब्यात द्यावी."

शाळेतून उत्तीर्ण झाल्यानंतर कांग नं काही काळ अकाउंट्सच्या क्षेत्रात काम केलं आणि मग ती ग्रंथपाल झाली.

तिला कपडे डिझाइन करायचे होते, फॅशन डिझायनर व्हायचं होतं. मात्र उत्तर कोरियात डिझायनरची नोकरीच उपलब्ध नव्हती.

तिने एक वर्ष प्रयत्न केला मात्र हाती काहीही आलं नाही. मग शेवटी तिने चीन ला जाण्याचा निर्णय घेतला. त्यावेळेस देखील तिचा दक्षिण कोरियात जाण्याचा कोणताही विचार नव्हता. तिला फक्त काहीतरी वेगळं करायचं होतं.

बीबीसी मराठीच्या बातम्यांसाठी व्हॉट्सअ‍ॅप चॅनल जॉईन करा.

"मी जेव्हा चीनमध्ये लोकांना फाटलेली पँट आणि बिना बाह्यांचे (स्लिव्हलेस) कपडे घातलेले पाहिले, तेव्हा मी आणखी अस्वस्थ झाले. मात्र कोरियन विद्यार्थ्यांना भेटल्यावर आणि त्यांच्याशी बोलल्यावर माझ्या सर्व काही लक्षात येऊ लागलं."

कांग नं विचार केला की जर ती दक्षिण कोरियात गेली तर तिचं स्वप्न पूर्ण होऊ शकतं.

"मी दीड वर्ष यासाठी प्रयत्न करत होते आणि मग मी इथे आले."

दक्षिण कोरियात डिझायनिंगचं शिक्षण घेतलेल्यानंतर कांग नं तिच्या 'आय स्टोरी' या फॅशन ब्रँडची सुरूवात केली. ती टी शर्ट्स आणि इतर कपडे तयार करायची. त्यावर ती जी चित्रे प्रिंट करायची त्यावर उत्तर कोरियातील बंडखोर लोकांची कहाणी असायची.

जर तुम्ही तुमच्या फोननं शर्टावरील क्यूआर कोड स्कॅन केला तर तुम्हाला त्या लोकांची गोष्ट पाहता येईल. कांग च्या वेगळ्या डिझाइनमुळे तिच्या कपड्यांसाठी जगभरातून ऑर्डर येतात.

ती म्हणाली, "मी राजकारणात जाऊ इच्छित नाही. मात्र काम करत असताना मी मानवाधिकाराशी निगडित कामाशी जोडले गेले."

'उत्तर कोरियात माझं मन व्यथित झालं'

आता आपण एका दुसऱ्या डिझायनर मुलीची गोष्ट पाहू.

को विन बूम या डिझायनर आहेत. त्या जेन झी किंवा जनरेशन झी आणि मिलेनियल्स या पिढ्यांसाठी त्यांच्या आवडीचे फॅशनच्या कपड्यांचे डिझाइन करतात. त्या देखील उत्तर कोरियातून आल्या आहेत. त्यांची स्वत:ची वेगळी ओळख आहे.

(जनरेशन झी म्हणजे ज्या तरुणांचा जन्म 90 च्या दशकाच्या मध्यात म्हणजे 1995 ते 2000 च्या दशकाच्या शेवटी म्हणजे 2010 पर्यंत झाला. तर मिलेनियल्सचा अर्थ जनरेशन झी च्या अगोदरची पिढी. या पिढीचा जन्म 1980 च्या दशकाच्या सुरूवातीला म्हणजे 1980 पासून ते 90 च्या दशकाच्या मध्यापर्यंत म्हणजे 1995 पर्यंत झाला.)

को विनचे आजोबा दक्षिण कोरियात युद्धकैदी होते. त्यामुळे त्यांचं कुटुंबाला हलाखीचे जीवन जगावे लागले. को विन यांच्या वडिलांना उत्तर कोरियात कधीही चांगली नोकरी मिळाली नाही.

मात्र को विनच्या आईचा चांगला व्यवसाय होता. चीनमधील आपल्या नातेवाईकांमुळे त्या चांगले पैसे कमावण्यात यशस्वी झाल्या.

कोरियन सीरिजमुळे को विनच्या मनात फॅशन डिझायनर होण्याची इच्छा निर्माण झाली आणि त्याचबरोबर त्यांची स्वप्नं पूर्ण होण्यास मदत झाली. उत्तर कोरियातील त्यांच्या गावी फक्त त्यांच्याच घरात डीव्हीडी प्लेयर होता.

त्यांचे शेजारी लपूनछपून दक्षिण कोरियन सीरिजच्या सीडी आणायचे आणि चोरून को विनच्या घरात पाहत असत.

या छोट्या मुलीनं काळे जाड पडदे लावून 'स्टेयरवे टू हेवन', 'विंटर सोनाटा' आणि 'स्वीट 18' सारख्या प्रसिद्ध मालिका पाहिल्या. इतरांपासून चोरून ती सीरिज पाहत असे. या सीरिज पाहत असताना तिच्या मनात स्वप्नं देखील फुलली.

त्यांचं म्हणणं होतं की "झोपताना मी हा विचार करायचे की सीरिजमधील मुख्य पात्राप्रमाणे टॉप, त्याचप्रकारची पँट परिधान केली आणि त्यासारखीच केशरचना केली तर मी खूपच सुंदर दिसेन."

"दक्षिण कोरिया प्रगतीपथावर होता आणि जगात दक्षिण कोरियाच्या उत्पादनांचं नाव होत होतं. दक्षिण कोरियाच्या दर्जाला जगभरात मान्यता मिळत होती."

"माझं शरीर उत्तर कोरियात होतं. माझं मन मात्र उत्तर कोरियाबाहेर होतं."

आपण वेगळे आहोत हे फॅशनच्या माध्यमातून को विन यांना व्यक्त करायचं होतं. त्यांना नेहमीच सर्वांनी आपल्याकडे लक्ष द्यावं असं वाटायचं. माध्यमिक शाळेत मिळणारा गणवेश जेव्हा त्यांना व्यवस्थित झाला नाही, तेव्हा त्यांनी तो गणवेश स्वत:च्या पद्धतीनं कापून घेतला.

त्यांनी मॅजिक हेअर क्लिपर देखील विकत घेतले आणि स्वत:चे केस लांबसडक वाढवले.

तीन दिवसांची शिक्षा आणि 100 किलो मिठाच्या बदल्यात झाली सुटका

एक दिवस को विन जीन्स घालून आणि लांब नखं लावून घराबाहेर निघाली तेव्हा काही पोलीस अधिकाऱ्यांनी को विनला घेरलं आणि विचारलं, "कॉमरेड, तुम्ही हे कपडे का घातले आहेत?"

मग को विनला लगेचच 'शॉक टीम'कडे नेण्यात आलं. ती टीम एक बांधकामाच्या ठिकाणी काम करत होती. तिथे को विन यांना मजुरी काम करायला लावण्यात आलं.

को विनला कुठे नेण्यात आलं आहे याची माहिती देखील पोलिसांनी को विन यांच्या आईवडिलांना दिली नाही. त्यांच्या कुटुंबीयांनी तीन दिवस हा त्रास सहन केला आणि शेवटी 100 किलो मिठाच्या बदल्यात को विन यांना सोडण्यात आलं.

या प्रसंगामुळे को विन यांच्या मनातील बंडखोरीची भावना आणखी प्रबळ झाली. शालेय शिक्षण पूर्ण केल्यानंतर त्या मुक्त जगात जगू इच्छित होत्या.

असं स्वतंत्र जग जे तिने चित्रपटात आणि सीरिजमध्ये पाहिलं होतं. त्यामध्ये जसे कपडे घालतात तसेच कपडे तिला तयार करायचे होते आणि घालायचे होते.

ती म्हणाली, "या प्रकारच्या भेदभावाचं आणि बंधनाचं आयुष्य मी जगू शकत नव्हते. उत्तर कोरियात माझ्या फॅशनवर नेहमीच टीका केली जायची. तो एक असा देश आहे जिथे मी माझ्या भावना मोकळेपणानं व्यक्त करू शकत नव्हते."

"2011 मध्ये मी तुमान नदी ओलांडून उत्तर कोरियातून पळाले. त्या वेळेस मी 17 वर्षांची होते. मग प्रदीर्घ काळ वाट पाहिल्यानंतर आणि खूप प्रयत्नांनी मी 2012 मध्ये आग्नेय आशियामार्गे दक्षिण कोरियात पोहोचले."

दक्षिण कोरियात पोहोचल्यानंतर मी अनेकदा तिथल्या रस्त्यांवर फिरायला निघायचे. मला तिथल्या लोकांचे कपडे, तिथली फॅशन पाहायची होती.

मात्र त्यांची आवड पाहून बऱ्याच अंशी मी निराश झाले होते. कारण तिथे बहुतांश लोक लष्करात गणवेश असतो तशा हिरव्या रंगाचे कपडे घालत होते.

"मला कळालं की त्या वेळेस मिलिटरी ग्रीन फील्ड जॅकेटे खूपच लोकप्रिय आणि प्रसिद्ध होती. उत्तर कोरियातील लोकांच्या पोषाखाप्रमाणेच त्या कपड्यांचा रंग होता. या रंगाबद्दल माझ्या मनात सर्वाधिक तिरस्कार होता. मात्र इथे तर प्रत्येक माणूस त्याच रंगाचे कपडे घालत होता."

"मला या गोष्टीचं आश्चर्य वाटत होतं की इथले लोक उत्तर कोरियातील लोकांप्रमाणे कपडे का घालत आहेत. मग मी विचार केला की अशा परिस्थितीत मी काय केलं पाहिजे?" (त्या हसतात)

को विन सध्या कपड्यांच्या एका ब्रँडसाठी डिझायनर म्हणून काम करतात. याशिवाय त्यांनी 'जीबी' नावानं स्वत:चा देखील एक ब्रँड लाँच केला आहे. या ब्रँडच्या माध्यमातून त्या दैनंदिन आयुष्यात वापरायचे कपडे सादर करतात.

उत्तर कोरियात सध्या काय स्थिती आहे?

जी हिउन कांग आणि को विन बूम या उत्तर कोरियातील दोन तरुण डिझायनर्सनी तिथून बाहेर पडून स्वत:ची स्वप्नं पूर्ण केली आहेत. मात्र त्यांना वाटतं की त्या थोड्या लहान असत्या किंवा त्यांनी नंतरच्या काळात बंडखोरी केली असती तर हे सर्व शक्य झालं नसतं.

को विन म्हणाल्या, "जेव्हा माझी आई (उत्तर कोरियातून) फोनवर माझ्याशी बोलते, तेव्हा जाणवतं की ती खूपच सावधपणे बोलत असते."

2020 मध्ये उत्तर कोरियानं 'विचारसरणी आणि संस्कृती'ला रद्द करण्याचा कायदा आणला.

या कायद्या अंतर्गत 'कोरियन दृष्टीकोना'सह परदेशी संस्कृती अंगीकारणाऱ्या लोकांना मृत्युदंडाची शिक्षा देण्याची तरतूद करण्यात आली आहे.

थोडक्यात काय तर पाश्चिमात्य किंवा इतर देशांची फॅशन, विचारसरणी यांचा अंगीकार करता येणार नाही.

तेव्हापासून उत्तर कोरियानं आपल्या नागरिकांच्या अभिव्यक्तीवर आणि पोशाखावर 1990 च्या दशकापेक्षाही अधिक नियंत्रण आणण्यास सुरूवात केली आहे.

या वर्षाच्या सुरूवातीला अशी माहिती मिळाली होती की उत्तर कोरियात दक्षिण कोरियातील मालिका पाहणाऱ्या एका तरुणाला 12 वर्षांच्या सश्रम कारावासाची शिक्षा सुनावण्यात आली आहे.

जस जसा 'कोरियन व्ह्यू' तरुणांमध्ये पसरतो आहे, तसतसे अनेकजण दक्षिण कोरियातील वस्तूंचा आनंद घेत आहेत. तिथल्या संस्कृतीची नक्कल करत आहेत.

मार्च महिन्यात कोरियन सेंट्रल टीव्हीवर प्रसारित होणाऱ्या बागकामासंदर्भातील बीबीसीच्या एका कार्यक्रमातील पाहुण्यानं जीन्स घातली होती. प्रसारणाच्या वेळेस त्याच्या जीन्सला धुसर करण्यात आलं होतं. जेणेकरून प्रेक्षकांना ती जीन्स दिसू नये.

जिउन योंग सिउन हे कोनकोक विद्यापीठातील इन्स्टिट्यूट फॉर युनिफिकेशन ह्युमॅनिटीजचे प्राध्यापक आहेत. त्यांनी याबद्दल सांगितलं की ही पोशाख आणि फॅशनच्या माध्यमातून लोकांवर नियंत्रण ठेवण्याची एक पद्धत आहे.

ते म्हणाले, "दक्षिण आणि उत्तर कोरियामध्ये घालण्यात येणाऱ्या पोशाखांमधील सर्वात मोठा फरक असा आहे की दक्षिण कोरियात एकसारखे कपडे घालणं आरामदायी मानलं जात नाही. तर उत्तर कोरियामध्ये रंगीबेरंगी कपडे परिधान करणं ही खूप त्रासाची गोष्ट आहे."

म्हणजेच उत्तर कोरिया आणि दक्षिण कोरियातील फॅशनच्या संकल्पना अगदी एकमेकांच्या विरुद्ध स्वरुपाच्या आहेत.

मागील तीन चार वर्षांमध्ये 'पोशाखावर बंधनं' आणण्याच्या आदेशाचा संबंध किम जोंग उन यांच्या सरकार किंवा उत्तर कोरियातील राजवट कशी असावी त्याबद्दलच्या ('नेत्याच्या राजवटी' च्या स्वप्नाशी) विचारांशी देखील आहे.

उत्तर कोरियात रंगीबेरंगी कपडे घालणं ही खूपच अडचणीची बाब

ते म्हणाले, "नव्या नेत्यासाठी क्रांतीची प्रक्रिया यशस्वी होते आहे. जरी उत्तर कोरियातील सरकारची बाह्य स्थिती वाईट असली तरी त्यांची शिक्षणाची व्यवस्था मजबूत होते आहे."

"मात्र सध्याची आर्थिक स्थिती पाहता असं वाटतं की उत्तर कोरियाचं सरकार खूपच अडचणीत आहे. त्यामुळेच माझं मत आहे की सध्याच्या काळात परिस्थिती चांगली होणार नाही."

कांग मी जिन एक बंडखोर व्यक्ती आहेत आणि आता त्यांचं लक्ष उत्तर कोरियाच्या बाजारपेठेवर आहे.

त्या म्हणतात, "देशातील काही लोकांनी गुपचूप घेतलेल्या फोटोंना पाहिल्यावर असं लक्षात येतं की महिलांचे स्कर्ट आधीच्या तुलनेत आखूड झाले आहेत. काहींनी पाश्चात्य टी शर्ट सोबत आखूड कपडे घातले आहेत."

"मात्र जीन्स घालण्याची परवानगी अजूनही देण्यात आलेली नाही. मात्र ही अशी फॅशन आहे ज्याबद्दल आधी विचार देखील केला जाऊ शकत नव्हता."

या बातम्याही वाचा :

‘या’ देशाने कायदा आणून सर्व नागरिकांना केलं एका वर्षाने तरुण

कोरियातील या 'हॅपिनेस फॅक्टरी'मध्ये आई-वडील स्वत:ला का कोंडून घेत आहेत?

उत्तर कोरियातल्या खेड्यात बसून हॅकर्सने अशी लुटली कॉसमॉस बँक

उत्तर कोरियासोबत युद्धासाठी दक्षिण कोरियाचे तरुण तयारी का करत आहेत?

त्या म्हणाल्या, "सध्याच्या काळात देखरेख ठेवणाऱ्या टीम द्वारे लोकांना नियंत्रणात ठेवण्याऐवजी लेक्चर्सच्या काळात त्याबद्दल काळजी घेण्यासाठी सांगितलं जातं आहे."

दरम्यान उत्तर कोरियाच्या नागरिकांसाठीच्या खास पोशाख (ड्रेस कोड) विरोधात काही नेत्यांनी अपारंपरिक किंवा आधुनिक पोशाख घालून लक्ष वेधून घेतलं. आधी असं कधीही पाहण्यात आलं नव्हतं.

असंच एक उदाहरण ली सेविल जू यांचा पोशाख आहे. यात अंगप्रदर्शन होतं आहे.

किम जो आय यांनी ज्या प्रकारचं ब्लाउज घातलं होतं त्याला थ्रू ब्लाउज म्हटलं जातं.

'ज्या दिवशी उत्तर कोरियात माझी आई मी तयार केलेले कपडे घालेल त्या दिवसाची मी वाटत पाहते आहे'

दोन तरुणी त्यांच्या इच्छेनुरूप किंवा त्यांना हवे असलेले कपडे परिधान करण्यासाठी उत्तर कोरियातून पळून गेल्या. फॅशन डिझायनर होण्याचं स्वप्न पूर्ण केल्यानंतर आता त्या कोणती स्वप्नं पाहत आहेत?

को विन बूम म्हणाल्या की त्यांना सांस्कृतिक किंवा पारंपरिक पद्धतीच्या कपड्यांचं डिझायनिंग करायचं आहे. त्यांना कोरियन पंरपरेवर आधारित कपडे डिझाइन करणारी डिझायनर व्हायचं आहे.

यामागचं एक कारण जिथे त्यांचे आई वडील राहतात ते मूळ शहर सोडणं हे आहे.

को विन म्हणाल्या, "मी पळून जाण्याचा मार्ग निवडला. मात्र बंडखोरी केल्यानंतर मी इतिहास शिकले. अनेक देश असे आहेत ज्यांनी खूप प्रयत्न, संघर्ष करून लोकशाही मिळवली आहे. हे सत्य कळाल्यानंतर माझ्यावर त्या गोष्टीचा खूप प्रभाव पडला."

"मी विचार केला की उत्तर कोरियासारखा असा देश आहे जिथे नागरिकांवर इतकं नियंत्रण आणि बंधनं आहेत. जर जगाचं त्याबद्दलचं कुतूहल संपलं तर सर्वजण त्याला विसरून जातील. मी असाही विचार केला की जर मी एक प्रभावशाली व्यक्ती बनले तर माझं म्हणणं ऐकलं जाईल का?"

जी हिउन कांग ग्रॅज्युएट स्कूलमध्ये उद्योजकतेचं (आंत्रप्रेन्युरशिप) शिक्षण घेत आहेत. त्याचबरोबर वेगवेगळ्या प्रदर्शनांमध्येही त्या भाग घेतात.

त्यांना शिक्षण क्षेत्रात रस आहे. त्यांनी सांगितलं, "मी नाटकं आणि कपड्यांच्या माध्यमातून स्वातंत्र्याकडे पाहिलं. मी लोकांना ब्रँडचा व्यवसाय किंवा उद्योजकतेबद्दल सांगू इच्छिते."

"मला यासंदर्भात लोकांची मदत करायची आहे. जेणेकरून त्यांना देखील या स्वांतत्र्यांची अनुभूती होऊ शकेल. मी कोरियात येण्यामागचं कारण हेच आहे."

अर्थात असा विचार करणं देखील खूप अवघड आहे. "कारण वास्तवात लोकांची एकजूट होणं हे खूपच अवघड वाटतं."

एक दिवस आपली आई आपण तयार केलेले कपडे परिधान करेल, अशा दिवसाचं स्वप्नं कांग पाहत आहेत.

"मी स्वप्नं पाहते की माझी आई मी तयार केलेल्या कपड्यांचं कौतुक करत किंवा ते कपडे मिरवत शेजारपाजाऱ्यांकडे जाईल आणि त्यांना सांगेल की तिला तिच्या मुलीचा खूप अभिमान वाटतो. असा दिवस कधीतरी येईल का?"

बीबीसीसाठी कलेक्टिव्ह न्यूजरूमचे प्रकाशन.